Μηδενική εκκεντρότητα

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εκείνο το αφάγανο μυαλό μου που γυρεύει,
με λαιμαργία, ν’ αξιωθεί, την τέλεια στρογγυλάδα,
μόνο τις ντρίτες τις γραμμές, παίζει με σιγουράδα.
Μ’ αυτές για εκκεντρότητα, μηδενική παλεύει…

Αρματωμένο με ρηγλί και δίχαλο κουμπάσο,
ολοκαιρίς παιδεύεται, σε πόρισμα να φτάσει,
με το μηδέν, πώς, γίνεται, τ’ άπειρο να ταιριάσει...
Μες στον σκληρό αγώνα του, ποτέ δεν πάει πάσο.

Μικραίνει τα διαστήματα, και τις γωνιές τεντώνει,
με ρέγουλα ζυγώνοντας, το άρρητο σημάδι,
που ιστορεί το σύντελο, και μόνο του ψεγάδι,
είναι που ένας μοναχά, ξέρει πού, κι αν τελειώνει…

Φορές, μες στις απόπειρες, μπορεί και να λαθέψει,
και γύρος να μη βρίσκεται, τις κόχες ν' αγκαλιάσει.
Δεν είν’ κάθε περίπτωση, στρωτή να την αργάσει,
κάποιες μ’ ιδιότροπα σκαριά, άπιαστο να βολέψει…

Κι άλλες φορές, σε ξέφωτο, σα βγει με κάποια λύση,
του φαίνεται κοντόθωρη, και την παραγκωνίζει,
μιαν άλληνε γυρεύοντας, που πιότερο στοιχίζει,
μα μοιάζει αρμοδιότερη, το βέρο ν’ ακουμπήσει.

Σ’ εκείνου του πολύγνωμου μυαλού μου, το αρμάρι,
κι άλλες γωνιές προσμένουνε, για να φανερωθούνε…
Σε πρόσκαιρη περίσταση, θα έρθουν να πιαστούνε,
απ’ το γαϊτάνι που ποθεί, τ’ απόλυτου τη χάρη…

Εκειό το πολυκάντουνο μυαλό μου, με τα χρόνια,
θα ‘πρεπε να τ’ ανεμιστεί, αρίφνητες πως κλείνει,
κόχες μες στις αγκάλες του, και λογισμών τα σμήνη,
εκεί στριμώχνονται πυκνά, ασύχαστα δαιμόνια.

Που βαρεθήκαν την στρυφνή, του νου γεωμετρία,
κι αναζητάνε ξέπορτα, για δρόμους φωτισμένους,
μηδέ στενούς, μηδέ κυρτούς, μηδέ περιορισμένους,
μηδέ διαβήτη να 'χουνε, και χάρακα τη χρεία...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-09-2020