Όταν ο άνεμος σφυρίζει

Δημιουργός: bobxaman, Μπάμπης Αμανατίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καθώς η συνείδησή μου περιμένει να γδυθεί μπροστά σου,
καθώς οι αποχρώσεις της έντασης φτάνουν στα όρια του κορεσμού,
μια άλλη ενσάρκωση στέκει και καραδοκεί στο περιθώριο.
Η λάμψη των ματιών σου
στο φόντο του απέραντου Αιγαιοπελαγίτικου γαλάζιου .
Ακούω τη μουσική της ηχούς του ανέμου
όταν σφυρίζει χτενίζοντας τις αντανακλάσεις των σύννεφων
στα κύματα μιας θάλασσας δίχως ακτές ,δίχως ορίζοντα,δίχως πλοία.
Κανένα ανθρώπινο επινόημα ,καμία μουσική πανδαισία ,
κανένα ποίημα δε φτάνει το μέγεθος της ομορφιάς σου ,
κανένας ποιητής να περιγράψει με λόγια την ομορφιά σου δε μπορεί.
Είσαι ποίημα που περιέχει όλα τα ποιήματα που γράφτηκαν γι αγάπη ,
ποίημα που μπροστά του ωχριούν όλα τ' άλλα.
Είσαι το μοναδικό αστέρι που λάμπει την ημέρα.
Μια θάλασσα η αγκαλιά σου ,άσβεστος πυρετός τα φιλιά σου
κι ας λένε πως η θάλασσα όλα τα σβήνει
μέσα στα μάτια σου βλέπω ατέλειωτη δύνη.
Ψυχή μου και τη ζωή μου να ζητήσεις
ακόμη κι αυτή για χάρη σου δίνω.
Χρυσός χυμός αναβλύζει από τον κορμό σου
σαν κρυστάλλινη χρυσή μαστίχα.
Η φωτιά που διαπερνά το σώμα σου
καίει τον αμφιβληστροειδή των ματιών μου.
Βγαίνω μεσάνυχτα στους υγρούς δρόμους,
ο ήχος της φωνής μου
χάνεται στην ομίχλη της νύχτας.
Ο αντίλαλος επιστρέφει σαν κραυγή.
Ποιος θα με σώσει από τη σαγήνη σου;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-09-2020