Αζίνα

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό μήνα σε όλες και σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το φως, που γύρω, ρίχνουμε, δεν είν’ από τη μήτρα,
γυναίκας, που μας κράτησε, εννιά, μέσα της, μήνες.
Και άντρας δεν σπερμάτισε, τις χρωστικές εκείνες,
που δείχνουν ασυνταίριαστες, με του χαμού τη ρήτρα.

Είν' απ' αζίνα άνυπνη που μέσα σπιθουρίζει,
στα τρίσβαθα του είναι μας, μοιράδι απ' τη φωτιά,
της κτίσης, που φυτεύτηκε σε χωματένια παραστιά,
με φύσημα του τέκτονα, που τη ζωή δανείζει.

Τη σπίθα τούτη, όσ' άφτει, μπουρίνια τη χτυπάνε,
που τέσσερις αγέρηδες στη ζήση μας σηκώνουν,
και μάχουνται, την αλαμπή που ρίχνει, να θαμπώνουν,
Για να τη δουν, ποτές, σβηστή, με λύσσα ξεφυσάνε…

Της αποκάρδισης βοριάς, της όργητας χαμσίνι,
σιφάντος της αζυγανιάς, καράγελης στο ρήμι,
μα, ο καθένας μόνος του, μα, κάνοντας τακίμι,
το φέψαλό μας θέλουν να σύρουν στη λησμοσύνη.

Ο κουρνιαχτός κι ο σάπρακας, που σπέρνουν σαν ξεσπάνε,
και η σποδιά που στέλνουνε πάνω της ν' αβγατίζει,
την αποσκιάζουν, και, φορές, βερέμικα φεγγρίζει,
και χάνει τη, τη στράψη της, τα χρόνια σαν περνάνε.

Να καρτεράς, αβόλετο, πως δεν θα σ' απειλήσουν,
Μες στη ζωή, θε να 'ρχονται, στα ταχτικά, μ’ ορέξεις.
Μον' έχε έτοιμη μασιά, πούλβερη ν' αποτρέψεις,
και το σπιθούρι εντός σου, μην ανεχθείς να σβήσουν.

Τι, όσες πήχες πέτσωμα, και το πλεμάτι φλέβες,
που πήρες απ' τον πλάστη σου, πρέπει να τα προσέχεις,
μα πιο πολύ να νοιάζεσαι, για σπίθα που κατέχεις...
Αυτή, κι αν είναι χάρισμα, που δεν του πρέπουν χλεύες…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-10-2020