Ποίημα για τον έρωτα…

Δημιουργός: Ιστιοπλόος, Κώστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έφυγες κι έγιναν σωρό, τα πιάτα της κουζίνας.
Τα ρούχα μου είν’ άπλυτα κι εγώ ψοφώ της πείνας.
Κάτω η ζέχνα άπλετη, στρώματα έχει κάνει
και περπατώ απάνω της, που φτάνει στο ταβάνι.


Γύρνα, φασίνα «να χαρείς», να κάνεις, να συνέλθω
και στα καλά μου, πάλι ‘γώ, σε λίγο για να έρθω.
Ο έρωτάς σου βάλσαμο, μες στη ψυχή σταλάζει,
μετά απ’ το καθάρισμα, το σπίτι π’ ευωδιάζει.


Σαν έρθεις έχω τ’ άπλυτα, στοίβα μες στο καλάθι
κι άλλη φορά, παρακαλώ, μη κάνεις τέτοια λάθη.
Να φεύγεις απ’ τον οίκο μας, και ‘γώ μέσα στη βρόμα,
να κλαίω και ν’ αναφωνώ: Γ - - - - - α ι παλιοβρόμα.


Αλλά εντάξει, τώρα πια, μόλις γυρίσεις πίσω,
θ’ αλλάξω και την κλειδαριά-‘δώ μέσα θα σε κλείσω.
Βγαίνεις, σου παίρνουν τα μυαλά, κι αφού σε βομβαρδίζουν,
την κοπανάς-με παρατάς-που σε κακοκαρδίζουν.


Γεναίκα κάθισε καλά και μη με νευριάζεις,
γιατί σου ρίχνω και καμιά, για να παραμυθιάζεις.
Ο έρως λίγο άγριος αν είναι, κάνει άσπρα,
ιδίως τα ασπρόρουχα, που 'ν' απ' τη βρόμα μαύρα.


Ήρθες, νοικοκυρεύτηκα, για σένα πέφτω κάτω,
χτυπώντας πια στον καθαρό, του δωματίου, πάτο.
Αγάπες-αγκαλιές-φιλιά, που σε πετούν στα ύψη,
το βλέπω στη μουτσούνα σου, που δεν μπορεί να κρύψει.


Όμως το ξέρω γύρισες, για τα δικά μου φράγκα
κι όχι για με το τενεκέ-καθότι τα ‘χω πάγκα.
Να παίρνεις ρούχα και χρυσά, Βασίλισσα για να ‘σαι,
κι όταν με δαύτα θα μεθάς, μαζί μου να κοιμάσαι.


Αλλά εδώ το κλείνουμε, θα βαρεθούν να δρέπουν,
οι αναγνώστες φούμαρα, που τούτα τους εκτρέπουν.
Απ’ την καλή ανάγνωση, στίχων με ενδιαφέρον,
με μέγα πνεύμα δυνατό, για κείνων το συμφέρον.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-10-2020