Πενήντα Μοιραία Τετράστιχα (iv)

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

31. Να πλάθεις…
Χωρίς ειδή σου δόθηκε, η μοίρα που σε σέρνει,
κι απέ τ' αγκύλια που πατάς, δεν ξέρεις ποιός τα σπέρνει.
Μάθε να πλάθεις, και μπορεί, έτσι, θωριά, να δώσεις,
στον ήσκιο, και στη ρούγα σου, ίσως, κεντιές γλιτώσεις...

32. Φευγιό…
Τη μοίρα μας, που κρύβεται σ' ανήλιαγα στενάδια,
σαν κλέφτη, την αρπάζουμε, με δόντια απ' τα μαλλιά,
αριά και που, μα σαν ρωτά, τι θέλουμε, η μιλιά,
που 'ναι να βγει, την απολνά, και φεύγει στα σκοτάδια...

33. Βρόχια…
Της ψαροτέχνης μυστικά, μάθαινε και μη νιώσεις,
πως σ' άφησε απόκληρο, η γονική σου τράτα...
Άμα δε θες τη ζήση σου, ρεέμι να τη δώσεις,
της μοίρας, βρόχια μοναχός, ρίχνε απ' τα μικράτα...

34. Σκαμπάζουμε…
Τη μοίρα καταριόμαστε, συχνά, γιατί σκοτάδι,
θαρρούμε πως μας φίλεψε, που τελειωμό δεν έχει,
μα το σκαμπάζουμε, καλά, τον ήλιο ποιος κατέχει,
και ποιος για πέπλα ροδαυγής, ορίζει το υφάδι…

35. Κι από μέσα…
Εσύ, π’ όλο παιδεύεσαι, στης ζαβομάρας χείλη,
απ' έξω, μοίρας, να χτυπάς, μια πόρτα σφαλισμένη,
να μάθεις, θέλοντας, γιατί είναι ανταριασμένη,
κι από τα μέσα, θα ‘πρεπε, να κρούσεις κάποιο δείλι…

36. Το μέλι…
Κυνηγημένοι πάντοτε, και κυνηγοί συνάμα,
ακόμα και στη σιγανιά, ακούραστα μοχθούμε...
Της μοίρας, το κεφάλι μας, που θέλει, ένα τάμα,
της κάνουμε, για το κερί, το μέλι θα το πιούμε...

37. Κυκλωμένοι…
Τη μοίρα σαν γροικήσετε, να 'ρχεται κακιωμένη,
για σηκωθείτε μονομιάς, κι απάνω πεταχτείτε,
κι αρχίσετε τρανό χορό, γύρω της, μην αργείτε...
Αλλιώς, πώς θα γλιτώσουμε; Είμαστε κυκλωμένοι...

38. Ατρομιά…
Το πιο πολύ που θέλουμε, είναι το φιδορούτι,
που μοίρα μίζερη, στενό, μας το 'κανε ρεγάλο,
πίσω μας, να τ' αφήσουμε, μ' απρόσμενό μας ζάλο...
Μα, θέλει θράσος κι ατρομιά, μια διάξη σαν κι ετούτη…

39. Με τα νερά μου…
Είναι φορές, που, κατιτίς, ανοίγει τα φτερά μου,
κάτι, που παίρνει μου, μακριά, τη μούχλα και τον πόνο,
κάτι, που το βαγιόνι μου, χαρά, γιομίζει, μόνο...
Είναι φορές, που, μοίρα μου, πας και με τα νερά μου...

40. Δρεπάνια…
Καμιά φορά, μες στη αυγή, η μοίρα ψιθυρίζει:
"Θα τα κρατήσω μυστικά, όσα για σε ορίζω..."
Κι εγώ της λέω: "’Σύχασε… Δεν θέλω να γνωρίζω..."
Στη βράση, τότες, αρχινά, δρεπάνια να τροχίζει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-10-2020