Αναπόληση

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Που' ναι τα χρόνια,
που περπατούσαμε χέρι με χέρι...
κι ο κόσμος φάνταζε,
σαν ανοιξιάτικο ανθοπαρτέρι.
Λουλούδια κι όνειρα,
δένδρα κι αρώματα μεθυστικά...
πουλιά πολύχρωμα,
καημοί και πόθοι και μυστικά.

Μες στην καρδιά μας,
το φως του έρωτα πάντα αναμένο...
και το καράβι του,
το γοργοτάξιδο αρματωμένο .
Ταξίδια ατελείωτα,
μέσα στης νύχτας τη σκοτεινιά...
σε μέρη άγνωρα,
στης οπτασίας τη γειτονιά.

Δύσκολα χρόνια,
δίχως προνόμια και κατακτήσεις...
μεγάλα όνειρα,
που είχαν λίγες τις απαντήσεις.
Μα τα κορμιά μας,
δονούσε ο έρωτας κι η πεθυμιά...
κι όλα περνούσαν
στων ηδονών μας τη λησμονιά.

Φύγαν τα χρόνια ,
κι οι αντοχές μας εξουσιάζουν...
έγιναν γρίφοι ,
που μας τυλίγουν και μας τρομάζουν.
Σε άλλους δρόμους ,
τώρα βαδίζουμε μοναχικούς ...
κι αναπολούμε ,
τους κώδικες μας τους μαγικούς.

Και τι δε θα'δινα ,
να ξαναζήσω για λίγο πάλι...
αυτών των χρόνων,
τη γοητεία και παραζάλη.
Χέρι με χέρι,
να περπατήσουμε όπως παλιά...
και στη ζεστή σου
να σιγοσβήσω την αγκαλιά .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-10-2020