Στοργή, κάνε καντήλι

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, σκέψεις κι` άλλες σκέψεις, να μου είστε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με την ψυχή μου μίλαγα
μ` αλήθεια χθες το βράδυ
είχα χίλια τόσα να πω
που με πονούν περίσσια.
Με μάλωνε, σαν μάνα μου
είπε, να βαδίζω ίσια.

Της είπα τούτο είναι βαρύ
δεν έχει η πλάση αστέρια
πονούνε άνθρωποι πολλοί.
Μια πίκρα με βαραίνει
τ` ανθρώπινα γίναν πληγή.
Που πάει η οικουμένη.

Μου είπε, στάσου δυνατή
χίλια φεγγάρια θα` ρθουν
αγάπα τα μικρά παιδιά
το χάδι σου να δίνεις.
Και τις δικές σου τις πληγές
με χάδι να τις σβήνεις.

Της είπα, πολύ με κούρασες
τ` άδικο δεν τ` αντέχω
γίνομαι μαύρη θάλασσσα
τα ψαροπούλια φεύγουν
όλο αμαρτίες σου μετρώ
και δάκρυ, όλο μοιράζω.
Δεν είδα τα λευκά πουλιά
νιώθω, με αποφεύγουν.

Προσπάθησε μπορείς κι` άλλο λέει.
Που ειν ψυχή μου η Άνοιξη
μια λευτεριά προσμένω
να γίνει η πλάση Χαραυγή
ήλιος να` βγει μεγάλος
να λούσει μάνες και παιδιά
να λούσει πεινασμένους.
Φουστάνι να φορώ λευκό
χορό τρανό να στήσω.
Αθώα πλάσματα μικρά
χεράκια τους ν` απλώνουν
ψυχή μου, την πληγώνουν.

Μάζεψα εικόνες, βρε ψυχή
οι άνθρωποι έχουν πληγές
κι` έχω και σένα, βάρος μου
που όλο με παιδεύεις.
Δεν είσαι τόσο δυνατή
το κρίμα να παλεύεις.

Μιλάγαμε, μιλάγαμε ολόκληρη μια νύχτα
θάρρος, μου έδινε πολύ.
Ν` ατσαλωθείς, ατσάλι να γίνεις.
Καν` την αγάπη οδηγό
στοργή, κάνε καντήλι.
Καν` το φιλί σου προσευχή
λόγο! καν` τον στα χείλη.

9-12-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-12-2020