In bianco e nero (ασπρόμαυρο)

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα πρωί σαν να του τέλειωσαν τα λόγια
και τα κλειδιά του αφήνει απάνω στο τραπέζι.
Το ραδιόφωνο απέμεινε να παίζει
μα ξαφνικά στάθηκαν όλα τα ρολόγια,
πριν κλείσει η πόρτα... με παράπονο και γρέζι.

Στον δρόμο βγαίνει, ξανασφίγγει το παλτό του
και η βροχή χορεύει πάνω στο καπέλο.
Βαθιά στις τσέπες του τα "όχι" και τα "θέλω"
που είχε για χρόνια κρύψει από τον εαυτό του.
Σαν να γελά με την ζωής του το μπουρδέλο.

Κανείς δεν βγήκε να του πει "γύρισε πίσω!
Μην μου κρυώσεις, θα μου λείψεις, περιμένω!"
Παίρνει μια ανάσα απ' της βροχής το πεπρωμένο,
και το τραγούδι της γερά κρατά το ίσο
σ' έναν σκοπό που είχε ξεχάσει, αγαπημένο...

Και ύστερα γίνεται στον δρόμο μια κουκίδα,
μέχρι το κόκκαλο βρεγμένος... κι όμως βράζει
η επιθυμία του να ξορκίσει το μαράζι,
που έτρωγε ύπουλα για χρόνια την ελπίδα,
τη δύναμή του να γελά καθώς ρεμβάζει.

Ποτέ δεν έμαθα πού πήγε και τι κάνει,
αν τον περίμενε το τίποτα ή μια αγκάλη.
Των παραθύρων μας η οθόνη η μεγάλη
ούτε προφήτες μα ούτε και σοφούς μας κάνει,
μόνο θυμιάματα ... στου αγνώστου το μαγκάλι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-12-2020