Δέντρο μετανάστης

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Αφιέρωση σε ένα δέντρο που ψάχνει φωνή...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν μια μέρα θα με βλέπεις μα δεν θα 'μαι πια εδώ,
θα ' ναι οι ρίζες μου οι παλιές χέρια ορθωμένα στον αέρα...
Θα 'ναι η θλίψη και ο θυμός σου
καθρέφτης μπρος στο πρόσωπό σου,
και εγώ ένα δέντρο μετανάστης απ' το μέγα σου "εγώ".

Και αν ξαναβάλεις, όπως πάντα, στη δική σου ζυγαριά
τα όσα ζύγια αποτιμάς την υπό όρους σου αγάπη
στον ένα δίσκο φορτωμένα
κι εμένα μόνη σ' άλλον ένα,
να ξέρεις θα 'ναι η τελευταία σου στην πλάτη μου ζαριά.

Αν κάτι απ' όλα όσα με καίνε πλέον δεν σου συγχωρώ,
είναι που αρνήθηκες να δεις πως τόπο έπιασε το χώμα,
που φύτεψες ένα δεντράκι
μα όταν μεγάλωνε λιγάκι
του έκοβες πάντα τα κλαδιά, να το περνάς στο μπόι ακόμα.

Ο, τι με ενώνει με εσένα εγώ παλεύω να φυλώ,
να το γλυτώσω από τη τέφρα όσων πυρπόλησες εντός μου...
Και αν η άτεγκτή σου η αγάπη
πότε είναι λάμψη πότε στάχτη,
παίρνω τις ρίζες, τα κλαδιά μου, σ' άλλη γη τα κουβαλώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-12-2020