Ζωής, τα δεκανίκια

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, κι` αυτό από το σωρό, να μου είστε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έπεσα και κοιμήθηκα
την αλήθεια τρεις φορές
κι` άλλη μια, αρνήθηκα.

Ανέβηκα όλο το στρατί
ριζά σ` ένα πουρνάρι
κι` ήταν τ` ανέβασμα γιορτή
κι` όλης της γης οι φάροι.

Έκλαψα μια, έκλαψα δυο
στο μοναχικό το πάπλωμα
έψαξα όλα μου, τα εγώ
και της ψυχής μου κάρφωμα.

Άνθρωποι εδώ, άνθρωποι αλλού
όλα μια ματαιότητα
μια εξομολόγηση εαυτού
και η ψυχή υπαιτιότητα.

Μόνη τραβώ στ` αγκάθια μου
μόνη θα τα ξορκίσω.
Δικά, κρίνα και άνθια μου
κι` απ` την αρχή θ` αρχίσω.

Λόγια ψυχής, μες στο χαρτί
λόγια ζωής, συνείδησης
μια ερημιά κι` ένα γιατί
της ψεύτικης, μιας είδησης.

Χρόνια βουνά και τρίστρατα
κελαριστά περάσματα
τα μονοπάτια δύσβατα
κι` όσα πονούν σκεπάσματα.

Να φυλακίσουνε το νου
με Βασιλιά τα πάθη
είναι τα δώρα του αλλουνού
το πιο μεγάλο αγκάθι.

Είναι η σιωπή συνένοχη
σε χαμένη μια εποχή
ειν της ζωής οι ένοχοι
στο άσπρο σου χαρτί.

Ότι σημάδι έβαλες
μέσα, είχε τη ψυχή σου.
Κραυγή και αν την έβγαλες,
μιλούσες, μοναχή σου.

Σε σταύρωσαν μια και δυο
ένας σταυρός σημάδι
είδες το ψέμα τους θεριό
με λυγμό ένα βράδυ.

Γέρασες δόλια μου καρδιά
σε πνίγει η αδικία
μοιάζεις με τα μικρά παιδιά
που κλαίνε στη γωνία!!

Γυρεύουνε το δίκιο τους
όλο κλωτσούν χαλίκια.
Μια αγάπη να` χουν ίσκιο τους
ζωής, τα δεκανίκια.

19-12-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-12-2020