ενδόμυχα

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Του μυαλού μου τ'οχυρό και πάλι άλωσες...
και τα τείχη του διαβήκες θριαμβεύτρια.
Των αόρατων φρουρών μου η γητεύτρια...
στης ματιάς σου τη φωτιά τους παρανάλωσες.

Της ψυχής μου τα καντούνια λεηλάτησες...
από άκρη σ 'άκρη όλα τα ξεσήκωσες .
Λάβαρα κατεβασμένα ξανασήκωσες...
και τα κρίνα της ελπίδας τα χρωμάτισες .

Χρόνια τώρα του δυνάμωνα την άμυνα...
μα δεν άντεξε στις κρούσεις της εικόνας σου.
Το διάβρωσ' ο ατελείωτος χειμώνας σου...
και του νου τα μαραμένα τα κυκλάμινα.

Σου αξίζουν τ' αναθήματα και λάφυρα...
πιο πολύ δικό μου ήταν το φταίξιμο.
Αναπόφευκτο το λάθος κι επιλέξιμο...
στου βοριά σου τ' ανασφάλιστα παράθυρα.

Σαν μαχαίρι σε πληγή είναι η σκέψη σου...
και έχει μόνη σωτηρία την απόδραση.
Μα η καρδιά πάντα προσμένει την απόβαση...
κι ονειρεύεται ενδόμυχα τη στέψη σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-12-2020