Αναστάτωση

Δημιουργός: Salome

Το ποιηματάκι αυτό το είχα ξεκινήσει αρκετό καιρό τώρα... Δεν μπορώ παρά να το αφιερώσω στον άνθρωπο, που αναστάτωσε τη ζωή μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο κόσμος μου ανασταίνεται μόλις σε αντικρύζω,
Και η ζωή μου ξεκινά χωρίς να την ορίζω.
Με πνίγεις στην αγκάλη σου, στο δίχτυ των παθών μου,
Τυλίγοντάς με πιο σφιχτά, είμαι έρμαιο των λαθών μου...

Κουράστηκα να συντηρώ ανούσιες αποστάσεις,
Κι ανίκανη, αφήνομαι, χωρίς πια αντιστάσεις.
Ανώδυνα οι σκέψεις μου απ' τα φιλιά ναρκώνονται,
Κι όλες οι αισθήσεις μου, πιάνουν να κορυφώνονται.

Σαν ενα σώμα λιώνουμε σ' ενα κρυφό βωμό,
Και ψάχνουμε τη λύτρωση μεσ' απ' τον οργασμό.
Στροβιλιζόμαστε αγκαλιά, πετώντας στους αιθέρες
Κι ανέμελα πια προσπερνούν το πάθος μας οι μέρες.

Μα όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να μ' αφήσεις,
Αρνούμαι να το ζήσω αυτό, μα ξέρω, θα γυρίσεις.
Θλιμμένη πίσω στέκομαι, εσένα περιμένω,
Το να σω δω ξανά εδώ, δεν ξέρεις πως προσμένω...

Ξέρω πως θα μ' αφήσεις μοναχά, για λίγο, να ηρεμήσω,
Στα πόδια μου, να προσπαθώ ξανά, για να πατήσω.
Μα τώρα πως μπορώ καθόλου να μην σε έχω;
Προσπάθησα πολύ καιρό, μακριά σου δεν αντέχω...

Το ξέρω, δε μπορώ το πάθος μου να σβήσω,
Κι ο,τι ζήσαμε μαζί, πίσω να το αφήσω.
Ας ηταν λάθος στην αρχή, δε μετανοιώνω τώρα,
Τον έρωτα που έζησα, αναπολώ κάθε ώρα.

Μα περιμένω τη στιγμή που όλα θα τα αφήσεις,
Και άξαφνα την πόρτα μου, θα έρθεις να χτυπήσεις.
Και τότε πάλι μονομιάς ο κόσμος μου θα αρχίσει,
Ξανά να ανασταίνεται, μόλις σε αντικρύσει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-07-2004