Ακεφαλο Ακροπρωρο

Δημιουργός: ΜΑΡΙΝΑ -ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τέντωσε το σώμα το πελώριο
τίναξε με δύναμη τα περήφανα φτερούγια
σκόνη, κονιορτός σηκώθηκε, γέμισε την πολυπάτητη τη ρούγα
στη χρυσαφένια ρίγα φανερώθηκε προς έκπληξη της τάξης.

«Για που, για που εκκίνησες ακέφαλη, λευκόφτερη να πας;»
«Για εκεί, για εκεί όπου με λάβωσε η ζωή».

Τα χέρια της δεν τα 'βρισκε για χρόνια ήταν κομμένα
στον τάφο της κείτονταν νεκρά, μα άλιωτα ακόμα
εκεί στα σκοτεινά, στα έγκατα της νήσου,
εκαρτερούσε ακοίμητη κι πανώρια κεφαλή της.

«Για που, για που πάλι εκκίνησες, ακέφαλη αλαβάστρινη να πας;»
«Για εκεί, για εκεί όπου ανέβλυσε από μέσα μου ζωή».

Δοξάστηκε με ιαχές στων Ηλυσίων τους θριάμβους,
μα ήρθανε απάτριδες πατήσαν τα άγια αθανάτων
Τώρα τα πόδια της μαρμάρινο ατσάλι σηκώνονται ψηλά
βαρούν, σείουν το έδαφος στις ξενικές τις στράτες.

«Πόσες φορές εκκίνησες, ακέφαλη λευκόθεη, να πας;»
«Αμέτρητες εκκίνησα μα αυτόχειρες κρατούν τα χέρια τα δικά μου».

Τους έδωσε τη χέρνιβα, των Θεών το αγίασμα το ιερό
μα κείνοι νίψανε τα χέρια τους στης Λήθης το ποτάμι,
τη σύλησαν, τη μόλεψαν, με τις ευχές των εδικών,
την πήραν από τα ιερά της χώματα για σκλάβα οι βαρβάροι

«Πόσες φορές εκκίνησες, ακέφαλη, να δώσεις της εικόνας σου σημάδι;»
«Νίκη για να λέγομαι δεν χωρά στο πρόσωπο χωμάτινο μαγνάδι».

Εκδύεται τα χθόνια, ανοίγει τα άχρονα τα μάτια,
στα απόρθητα της σκέψης βλέπει, ακούει, οσμίζεται την καταστροφή.
Τα χέρια ακέραια σμιλεύουν στων αιώνων τον μαρμάρινο καιρό
ήθος, τάξη, αιδώ και της πέτρινης ευθύνης την σκανδάλη.

«Για που, για που πάλι εκκίνησες, γλάρε της πλώρης, ακέφαλη να πας;»
«Για εκεί, για εκεί που κείται η δόξα του καραβιού μου η πολύφημη, μα αλαργινή».

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-12-2020