Η οπτασία

Δημιουργός: KaterinaKritik, Κατερίνα Κρητικ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το σώμα σου έχει κάτι από θάλασσα,
στα χείλη σου ξαπλώνει ο ουρανός.
Στα μάτια σου ο κόσμος όλος χώρεσε
σαν βόλος από κρύσταλλο, μικρός.

Χορεύουν τα μαλλιά σου με τον άνεμο
και φτιάχνουν σκάλες ν’ ανεβώ στ’ αστέρια,
σε βλέπω που απλώνεσαι στο Άπειρο
κι ας είσαι εδώ, μέσα στα δυο μου χέρια.


Αγάπη μου από νερό και αλάτι,
άπιαστη ιδέα μου, φευγάτη
αγάπη από κρύσταλλο, διάφανη κι υγρή
με έφερε το κύμα, βότσαλο από γυαλί.

Αγάπη μου από νερό και αλάτι,
οπτασία είσαι και οφθαλμαπάτη.
Σ’ έχω και δεν σ’ έχω. Είσαι αλλού; Είσαι εδώ;
Σε βρίσκω και σε χάνω στου ονείρου το βυθό.


Οι σκέψεις σου έχουν κάτι απ’ τα σύννεφα.
Κάπου μακριά Σειρήνες σε καλούνε
κι εγώ η φτωχή ζηλεύω το ταξίδι σου
και τραγουδώ για έρωτες που μια φορά τους ζούμε…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-12-2020