Σαν γίνετε ο λυγμός κραυγή

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλή χρονιά φίλοι μου, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ίσκιος βαρύς το ριζικό
στις πέτρες και τα χώματα
κι` απ` της ζωής το μερτικό.
Μαύρο τσεμπέρι, χρώματα.

Μάντρα στοιχειό το γάλα μας
λιθάρια κι` ανεμομαζώματα
στα χώματα η σκάλα μας
και χαρακιές, βιώματα.

Τοίχος ψηλός, τοίχος βαρύς
στα τρυφερά τα βλέμματα
κι` όλο σου λέγαν, δεν μπορείς
κι` όλο σου λέγαν ψέματα.

Τον κοίταγες κι` ήσουν παιδί
σου έκρυβε τ` αστέρια
ένα νιούτσικο κλαρί
που του` δέναν τα χέρια.

Καρδιά, κομμάτια θρύψαλα
κι` όλο θέριευε η ψυχή
το έχειν, δέκα μύγδαλα!!
και του θεού η ευχή.

Μεγάλωνες κι` αυτός εκεί
είπες, θα τον γκρεμίσω
να γίνει η πλάση Κυριακή
τον ήλιο ν` αντικρύσω.

Ξέρα ζωή και πάπλωμα
και ρημαγμένη αγκαλιά.
Της μάνας σου το άρωμα
κι` όσα σου λείψανε φιλιά!

Τοίχος ζωή, τείχη το βιός
κει που πεθαίνει η ελπίδα
η φτώχεια, δύναμη, σκοπός
κι` η περηφάνια αγκίδα.

Σκόνη και θρύψαλα, γυαλιά
τείχη, μάντρες, πλέγματα.
Είχε η αγάπη την μιλιά,
φάδια, στημόνια, γνέματα.

Σαν γίνεται ο λυγμός κραυγή
και η κραυγή, μπαλώματα
της αδικίας η οργή
σαν κατοικεί στα σώματα.

Γροθιά τα χέρια, ατσάλινα
στο τοίχο που έχει δώρα
κι` όλα τα, θέλω, άμυνα
σαν λέει η ζωή προχώρα.

Αλυσίδες, τείχη και λουριά
της κοινωνίας, τα δίκια.
Ρίζες γερές, γίναν τα κλαριά.
Παρ` τε τα δεκανίκια.

2-1-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-01-2021