Ύμνος στην ανυπέρβλητη τέχνη της ποίησης

Δημιουργός: Evita[Iris], εVα

Κόπιασα πολύ να το γράψω.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε μια ποιητική έκφραση
βρίσκουμε όλοι το εγώ μας
ένα εγώ που καταπνίγει μέσα του
χιλιάδες συναισθήματα
φοράει ψεύτικα χαμόγελα και ρίχνει αληθινά δάκρυα
μα τα μάτια αυτά
που μοιάζουν με ραγισμένους καθρέπτες
δεν μπορούν να κλάψουν ελεύθερα
αυτός ο κόσμος
ένας κενός κόσμος
μέσα στον οποίο
υπάρχει η τέχνη
σε μια ποιητική έκφραση
βρίσκουμε τα απωθημένα μας, τα καλά κρυμμένα όνειρά μας
αυτά που στολίζαμε με χρυσόσκονη, που τα μοιράζαμε σε ανομολόγητους έρωτες
σε μια ποιητική έκφραση
υπάρχει η τζουτζούκα, που μπορεί να σε ανεβάσει
με μια γλυκιά κουβέντα
με μια ενθουσιασμένη φατσούλα
με την υπεροχή μιας καρδιάς που ξέρει από ζωή
σήμερα η ποίηση γεννιέται και πεθαίνει
ανασταίνεται σαν φοίνικας, μέσα απ' τη στάχτη της
και ανοίγει νέα μονοπάτια, στους πιο κρυφούς κόσμους
βασιλείς του μυαλού μας, οι έντονες ενοχές
πόθοι και επιθυμίες, που αποκρύπταμε ενστικτωδώς
το χέρι γράφει, με μια πένα για μεταφορικό μέσο
στην μαγεία του ονειρικού κόσμου
λέξεις που δεν διαγράφονται
λέξεις που απεικονίζουν έναν καθρέπτη
που ράγισε απ' τον πόνο και την εξαθλίωση
τα δάκρυα έγιναν λέξεις, που έγιναν πληγές
και στο μητρώο των συναισθημάτων έγιναν πρώτες καταγραφές
σε μια ποιητική έκφραση
η νύχτα γεμίζει τον ουρανό με αστέρια
και φέρνει το πιο λαμπερό της φεγγάρι
φορά το πιο αστροκεντημένο της φόρεμα
και χορεύει με τα βλέφαρα των ανθρώπων
που προσπαθούν να αγγίξουν την κορυφή των πόθων τους νοερά
σε μια ποιητική έκφραση
η αγάπη βρίσκει ένα ασφαλές καταφύγιο, σαν ζεστή φωλιά
ο πόνος χώνει βαθιά μέσα του το μαχαίρι του θανάτου
τα δάκρυα γράφουν από μόνα τους την ιστορία
κι η βροχή δίνει τον πρόλογο και τον επίλογο
το κυρίως θέμα είναι ο έρωτας
η πηγή των πιο όμορφων λέξεων
που σκεπάζουν τις βαθιές οδύνες που χαράζουν
τους ανθρώπους ως βαθιά
χαρακιές που δεν φεύγουν
χαρακιές που αφήνουν αναλλοίωτα στο χρόνο σημάδια
σε μια ποιητική έκφραση
το πιο όμορφο ανοιξιάτικο λουλούδι κάνει την εμφάνισή του
χρωματίζοντας τη σελίδα του πεζού, κενού, ανθρώπου κόσμου
όπου τα όνειρα είναι ποινικά αδικήματα και ο ρεαλισμός ένα πλαστικό μέσο μεταφοράς
σ' έναν κόσμο που όλοι μισούμε
και αποφεύγουμε με κάθε τρόπο
σ' έναν κόσμο που δεν υπάρχουν αγάπη, έρωτας, πόνος
παρά μόνο
αδιαφορία, αναισθησία, παγερά χαμόγελα και ειρωνεία
σε μια ποιητική έκφραση
τα μουσικά όργανα φτιάχνουν την πιο γλυκιά μελωδία
και ο Διαμαντής Παππάς μας κάνει να ερωτευόμαστε απ' την αρχή
με τον χρυσοκεντημένο πηγαίο έρωτα στα τραγούδια του
που σιγοψιθυρίζουμε καθώς λέμε μια καληνύχτα στον έναστρο ουρανό
σε μια ποιητική έκφραση
η pussycat καταφέρνει να μας δείξει τη φιλία
πόσο πονάνε τα δεσμά ενός φίλου
που καταφέρνει να μας πληγώσει
αφήνοντας σημάδια που ποτέ δεν επουλώνονται
σε μια ποιητική έκφραση
γεμίζει η αυγή χρώματα
και ο ρεαλισμός γίνεται οραματισμός
για το κάτι της επόμενης ημέρας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-09-2006