Τζενη Βλαχωνη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Τζενη Βλαχωνη - Το Σμίξιμο Δυο Φεγγαριών</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Τζενη Βλαχωνη - Το Σμίξιμο Δυο Φεγγαριών</b><p>Δημιουργός: sofia strezou, <i>ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ - SOFIA STREZOU</i><p><i> ΤΖΕΝΗ ΒΛΑΧΩΝΗ - Το Σμίξιμο Δυο Φεγγαριών</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΤΖΕΝΗ ΒΛΑΧΩΝΗ - Το Σμίξιμο Δυο Φεγγαριών, γράφει η Σοφία Στρέζου<br />
<br />
Από τις Εκδόσεις ΔΡΟΜΟΣ, κυκλοφόρησε το 2009 η ποιητική συλλογή της Τζένης Βλαχώνη, «Το Σμίξιμο Δυο Φεγγαριών».<br />
<br />
Ανάμεσα στις λέξεις δεσπόζει η ερωτική γραφή μια σύγχρονης ποιήτριας, που δεν διστάζει να αφεθεί, να παρασυρθεί και να εξομολογήσει τα συναισθήματά της. <br />
Πάθη και αδυναμίες ξεδιπλώνονται με την αβάσταχτη ελαφρότητα της απλότητας, σε σελίδες που στιγμάτισαν το ερωτικό γίγνεσθαι της δημιουργού. <br />
Άλλωστε, η επικαιροποίηση του έρωτα, πάντα θα διατηρεί την πιο καθολική δυναμική στις ζωές των ανθρώπων.<br />
<br />
Μέσα από την ομοβιογραφικότητα, αναδύονται πτυχές που στιγμάτισαν την Τζένη Βλαχώνη, δίνοντάς της την δυνατότητα να τις αναδομήσει και να τις εντάξει σε λεκτικά στιχουργικά περιγράμματα. <br />
Ένα διαρκές κάλεσμα των συναισθημάτων που επιδιώκουν την εξωστρέφεια, για να δομηθούν οι εμπνεύσεις σε ποιητικές φόρμες, από την λελογισμένη πρακτική των εξομολογήσεων. <br />
<br />
Από την προσωπική κιβωτό θα ανασύρει διαπιστώσεις, ανιχνεύοντας γνήσιες αισθήσεις, στις οποίες εκφράζει τη συγκινησιακή και ταυτόχρονα λιτή τεχνική αποτύπωση των συναισθημάτων. <br />
Για να μπορεί έτσι, να υπηρετεί την ψυχή αλλά και την καρδιά με όχημα τους στίχους της. <br />
<br />
Στα ποιήματα αναπλάθεται ηχητικά η σιωπή, με την πρόθεση να κατανοήσει και η ίδια το εύρος της.<br />
Την ψηλαφεί κι εμπιστεύεται το απαλό άγγιγμά της. <br />
Της δίνει τον απαραίτητο χώρο με την ανάσα της, για να αφουγκραστεί και να ερμηνεύσει αφές  και αγγίγματα, βλέμματα και πεθυμισμένα φιλιά, στους λιμενισμούς του ανέμου.<br />
<br />
Δεν μιλά, μήπως και τρομάξει η σιωπή από τα λόγια της σκέψης, που τορπιλίζουν την καρδιά και το νου. <br />
Ακολουθεί την τρυφεράδα των αγγιγμάτων ενός ρυακιού στις καταπράσινες όχθες, καθώς κυλά προς τη θάλασσα, ανακαλύπτοντας έτσι τα όρια του αισθητού μέσα από τις αισθήσεις. <br />
<br />
ΣΙΩΠΗ<br />
<br />
Τι μπορεί να σου δώσει η επαφή μιας πέτρας;<br />
Το άγγιγμα μιας φτέρης;<br />
Τ0 βλέμμα να φεύγει σ’ έναν ήλιο<br />
που ζεσταίνει γλυκά.<br />
Μια ρεματιά όπου το νερό<br />
τρέχει τη θάλασσα που νόμιζες πως ακουμπάς.<br />
Και συ να κάθεσαι εκεί στο θρόνο<br />
μιας πλάκας ζεστής σαν αγκαλιά μάνας. <br />
Τα χέρια σου να γίνονται φτερά,<br />
να πετάς σε φιλιά που πεθύμησες,<br />
σε αγκαλιές που λάτρεψες.<br />
Ρίγος στη ραχοκοκαλιά.<br />
Μουσικές που ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά σου.<br />
Και ξάφνου σιγή.<br />
Δεν μιλάς μήπως και τρομάξεις τη σιωπή.<br />
Μόνο ακούς, ακούς την ανάσα σου.<br />
<br />
Σε ακήρυχτους χρόνους, η αγάπη έρχεται και φεύγει αφήνοντας σημάδια πόνου. <br />
<br />
Μικρές χαρακιές στο στήθος επιτρέπουν στις λέξεις να αναπαράγουν την εγκαρτέρηση και να θυμίζουν πως ακόμα μπορεί η αγάπη να ταξιδεύει μέσα στην απουσία. <br />
Ίσως γιατί, η συνήθεια της απουσίας είναι πιο προσιτή από την ανάμνηση και τις ραγισματιές της. <br />
Ίσως πάλι γιατί, δεν μπορούν να συρρικνωθούν αισθήματα που γεννήθηκαν και εξομολογήθηκαν στις εξιδανικεύσεις του έρωτα και της αγάπης.<br />
<br />
Με την ευθύτητα που αρμόζει στον άνθρωπο Τζένη Βλαχώνη, η ποιήτρια καταθέτει ανεπιτήδευτα και με σαφήνεια το ειλικρινές των συναισθημάτων της, που βιώνει στη σκληρή ρεαλιστική παροντότητα.<br />
Της λείπουν οι φουρτούνες και οι ναυαγισμοί ευτυχισμένων στιγμών που κάποτε άλωναν το κορμί, την ψυχή και το νου.<br />
<br />
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ<br />
<br />
Είμαι εδώ. <br />
Περιμένω καρτερικά.<br />
Χωρίς πόνο, πια,<br />
χωρίς δάκρυα.<br />
Μόνο μικρές μαχαιριές<br />
στο στήθος<br />
κάπου κάπου<br />
να μου θυμίζουν<br />
πως ακόμα σ’ αγαπώ.<br />
Φοβάμαι όμως,<br />
Γιατί αρχίζω να συνηθίζω<br />
την απουσία σου.<br />
Τα ’κους;<br />
Ανάθεμα στο χρόνο,<br />
που όλα τα σκοτώνει.<br />
Αρχίζω και συνηθίζω<br />
στην απουσία σου,<br />
σου φωνάζω, τα ’κους;<br />
Κι αυτό με τρομάζει.<br />
Φουρτούνα θέλω<br />
μέσα μου, έτσι έμαθα<br />
να ζω μαζί σου. <br />
Τα ήρεμα ρυάκια άστα <br />
να περιμένουν, ας περιμένουν.<br />
Στους μετεωρισμούς της σιωπής θα κρυφτεί πίσω από ένα σύννεφο, περιμένοντας τα δειλινά και τις διαχύσεις των χρωμάτων τους.<br />
Γιατί μόνον εκεί, βουτηγμένη στις αποχρώσεις του πορτοκαλί και του κόκκινου, διεκδικεί μια χειραψία με την σκέψη της για εκείνον.<br />
<br />
Προσπαθεί να απαλείψει τον εκκρεμή φόβο του αγαπημένου της, έτοιμη να διανύσει όλες τις αποστάσεις. <br />
Για να βυθισθεί  σε όλα εκείνα που τον εμπεριέχουν, συμμετέχοντας σε εναγκαλισμούς απύθμενης στατικότητας. <br />
<br />
ΣΙΓΑΣΕ<br />
<br />
Σίγασε, μην τρομάζεις<br />
με τη σιωπή μου,<br />
κρύβομαι πίσω απ’ το<br />
σύννεφο του εαυτού μου<br />
και περιμένω… τα δειλινά<br />
που ο ήλιος πάει να χαθεί.<br />
Εσένα σκέφτομαι.<br />
Σίγασε, καρδιά μου, σίγασε.<br />
<br />
Το κύλισμα του χρόνου, θα βρει την ποιήτρια να προσπαθεί να τιθασεύσει το συναίσθημά της για εκείνον. <br />
Ένα αγρίμι που θεραπεύει τις πληγές μακριά του, επικοινωνώντας τον έναρθρο λόγο της, στους αναγραμματισμούς της αγάπης.<br />
<br />
Εικόνες και σκέψεις περικυκλώνουν ανεξίτηλα την καρδιά και το νου! <br />
Λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει από τις τελευταίες αστραπιαίες χαρούμενες στιγμές, που όμως διατηρούσαν αναλλοίωτο το εκτόπισμα μιας μεγάλης ευτυχίας.<br />
<br />
ΑΓΡΙΜΙ<br />
<br />
Αγαπημένε μου, <br />
Θεραπεύω τις πληγές μου<br />
μακριά σου.<br />
Ένα αγρίμι της πόλης<br />
αισθάνομαι.<br />
Κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου.<br />
Θα τον ξεχάσω.<br />
Μα οι εικόνες δεν λεν<br />
να φύγουν.<br />
Οι σκέψεις διαδέχονται η μια<br />
την άλλη αψεγάδιαστες.<br />
Λες και τίποτα δεν άλλαξε.<br />
<br />
«Η ομορφιά του έρωτα δε βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα», είχε γράψει ο Άγγελος Τερζάκης. Κι όταν αυτή η προσωρινότητα που θρέφει τον έρωτα αλλάζει, βασανιστικές σκέψεις απλώνονται στην ψυχή του ερωτευμένου, επιδιώκοντας την εξισορρόπηση των συναισθημάτων. <br />
Η ποιήτρια μετακινείται αδιάκοπα στο χώρο και στον χρόνο, βρίσκοντας χνάρια της αγάπης παντού, από τις συχνές αναμοχλεύσεις της μνήμης, στην παλίρροια του νου.<br />
<br />
ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ<br />
<br />
Αναμοχλεύοντας τη μνήμη μου<br />
βρίσκω τα χνάρια σου παντού.<br />
Αγιάτρευτος αυτός ο έρωτας,<br />
στείρες οι μέρες μακριά σου. <br />
<br />
Η Τζένη Βλαχώνη, διατηρώντας πάντα το ειλικρινές των συναισθημάτων στις βραδυφλεγείς συνιστώσες των ποιημάτων,  ορίζει παλμούς και όρια με άρπες λέξεων σε ερωτικά τραγούδια. <br />
<br />
Δεν διστάζει να αποκαλύπτει τις όποιες διαθέσεις της. <br />
Κυριαρχεί με σαρκαστικά γέλια στον ανθρωποκεντρικό χάρτη, με νωπούς φόβους και αφορισμένες ηθικές.<br />
<br />
ΑΡΠΕΣ<br />
<br />
Άρπες θα βάλω<br />
στα σεντόνια του κόσμου<br />
να νανουρίζουν τα όνειρά τους.<br />
Αγγέλους σολίστες<br />
να ψιθυρίζουν<br />
τραγούδια ερωτικά.<br />
Χωρίς αυτά ζωή χαμένη ζουν.<br />
Σαρκαστικά γελώ<br />
σε κουρδισμένα ανθρωπάκια.<br />
Αγαλλιάζω στις ηδονές μου.<br />
Τρέμω στους φόβους μου.<br />
Αφορίζω τις ηθικές μου.<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-01-2021</td><td valign=top></td></table><br />