The final countdown

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>The final countdown</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>The final countdown</b><p>Δημιουργός: daponte, <i>Σταύρος</i><p><i> ένα μικρό αφιέρωμα στον “τίμιο γίγαντα” του ελληνικού μπάσκετ.</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B]  Ο Αργύρης Καμπούρης γεννήθηκε στις 24 Γενάρη του 1962 στην Αστυπάλαια, αλλά μεγάλωσε στον Πειραιά. Μέλος οικογένειας με επτά παιδιά, από πολύ νωρίς χρειάστηκε να βοηθήσει τον πατέρα του που ήταν οικοδόμος στο επάγγελμα, μαθαίνοντας από πρώτο χέρι "το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί".<br />
 Έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στον Ολυμπιακό, όπου παραμένει ουσιαστικά ως και σήμερα, είτε σαν παίκτης, είτε σαν προπονητής στις Ακαδημίες της ομάδας, με ελάχιστες παρενθέσεις-διαλείμματα. Μία ως έφηβος που πήγε δανεικός στον ΑΟ Γλυφάδας, στο πλαίσιο μιας μεταγραφής, μία χρονιά στο Περιστέρι, όπου έκλεισε την καριέρα του, και σε κάποιες ομάδες του τοπικού πρωταθλήματος, ως προπονητής, πριν αναλάβει πόστο στους μικρούς του Ολυμπιακού.<br />
Στους ερυθρόλευκους καθιερώθηκε τη δεκαετία του 80′ κι έπαιξε παραπάνω από μια δεκαετία, προλαβαίνοντας την εκτόξευση της ομάδαας στην κορυφή. Μαζί τους κέρδισε ως αρχηγός τρία σερί πρωταθλήματα, Κύπελλα, ενώ έπαιξε σε δύο Φάιναλ Φορ (Τελ Αβίβ και Θαραγόθα) [/B]<br />
<br />
Η καταξίωση ήρθε όμως με την Εθνική ομάδα. Έγινε μέλος της στο πλαίσο της ανανέωσης που επιχειρούσε ο Κώστας Πολίτης, στελεχώνοντάς την με ψηλούς, δίμετρους παίκτες (για να μπορούν να ματσάρουν τους ψηλούς αντιπάλους της εποχής). Ήταν βασικός στο Μουντομπάσκετ του 86′ που ήταν σαν τροχιοδεικτική βολή για όσα θα ακολουθούσαν, αναπληρώνοντας την απουσία του Φασούλα. Στο Ευρωμπάσκετ του 87′ άνοιξε ο δρόμος του για τη βασική πεντάδα -απ’ όπου οι τέσσερεις σωματοφύλακες Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου δεν έβγαιναν ποτέ- μετά τον τραυματισμό του Νίκου Φιλίππου στο δεύτερο αγώνα. <br />
<br />
[B] Πέτυχε συνολικά 53 πόντους σε εκείνη τη διοργάνωση, αλλά οι πιο σημαντικοί ήταν αναμφίβολα οι δύο τελευταίοι που έκριναν τον τελικό με τους Σοβιετικούς. <br />
Ο αγώνας είχε πάει στην παράταση με δύο βολές του -άλλου αφανή ήρωα και ακούραστου "εργάτη"- Λιβέρη Ανδρίτσου κι ήταν στην κόψη του ξυραφιού, <br />
101-101. Ο Ιωάννου παίρνει την τελευταία επίθεση -αφού ο Γκάλης είναι κλεισμένος από δύο- κι αστοχεί, αλλά ο Καμπούρης παίρνει το επιθετικό ριμπάουντ και μαζί το φάουλ από τον Γκομπόροφ, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν το τέλος. [/B]<br />
<br />
[B][I] "τίποτα, τίποτα δε μας σταματά, 101-101, η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα…"<br />
 [/B][/I]<br />
[B]λέει λανθασμένα πάνω στη φούρια της στιγμής ο Συρίγος, αφού είμαστε στον τελικό και δεν υπάρχει ούτε επόμενος αγώνας ούτε πρόκριση <br />
 Ο Γιαννάκης έχει βγει με πέντε φάουλ, αλλά μπαίνει στο γήπεδο να τον εμψυχώσει, ενώ ο Πολίτης τον τραβάει γρήγορα πίσω, για να μη χρεωθεί με τεχνική ποινή. Ο Καμπούρης παίρνει την μπάλα, φυσάει τα δάχτυλά του για να μη γλιστράνε από τον ιδρώτα κι εκτελεί εύστοχα με ολύμπια ψυχραιμία -ένα κλισέ που μας συνοδεύει από τότε. 103-101.  Στην τελευταία επιθεση ο  Σοβιετικός Γιοβάισα, που είχε 4 στα 4 τρίποντα ως εκείνο το σημείο, βρίσκει ταμπλό από τη γωνία και ο Συρίγος αναγγέλλει:[/B]<br />
<br />
[B][I]   "είναι το τέλος. Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης." [/I]<br />
<br />
[I]«Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν είχα άλλη επιλογή από το να βάλω τις βολές. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, εκείνη τη στιγμή ένιωθα απόλυτα ήρεμος, παρότι στο γήπεδο οι μισοί είχαν κλείσει τα μάτια τους από την αγωνία. Θυμάμαι ότι γύρισα και κοίταξα προς τον πάγκο μας και μετά άκουσα τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που είχε φτάσει σχεδόν έως το κέντρο του γηπέδου, να μου φωνάζει: “Πήγαινε να βάλεις τις βολές!”. Κι εγώ απλώς του αποκρίθηκα με ένα νεύμα. Και μετά έκανα ακριβώς αυτό. Πήγα στη γραμμή, σκόραρα και το ματς τελείωσε». Με αυτά τα λόγια περιγράφει σήμερα στο «Κ» ο Αργύρης Καμπούρης τις δύο ελεύθερες βολές που εκτέλεσε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ στις 14 Ιουνίου του 1987. <br />
Το σφύριγμα της λήξης βρήκε τους Έλληνες παίκτες αγκαλιασμένους και τους θεατές μέσα στο γήπεδο να πανηγυρίζουν μαζί τους αυτή την απίστευτη νίκη. «Εκείνο το βράδυ κάναμε πάνω από τρεις ώρες για να φτάσουμε από το ΣΕΦ έως το ξενοδοχείο μας στη Γλυφάδα. Σε όλη τη διαδρομή, το πούλμαν σταματούσε από τον κόσμο που είχε βγει στον δρόμο για να μας δώσει συγχαρητήρια και να βγάλει φωτογραφίες μαζί μας», θυμάται.  [/I]<br />
<br />
Και όμως ακόμη και κείνες τις θρυλικές στιγμές , ο Αργύρης Καμπούρης έπαιξε σε ολόκληρο το Ευρωμπάσκετ χωρίς να μάθει ότι η ζωή του πατέρα του κινδύνευε: η οικογένειά του κράτησε το μυστικό μέχρι το τέλος του τουρνουά.<br />
<br />
Και έτσι ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι Φατμέ μας τραγούδησαν: "Είμαστε πια πρωταθλητές"<br />
<br />
<br />
 https://youtu.be/Nh-iQ2V1BKo<br />
https://youtu.be/yFGE1ly85oo<br />
https://youtu.be/w6roNaGRDtU<br />
https://youtu.be/j4wsor2nPrg<br />
https://youtu.be/SMIb0gadGhU<br />
https://youtu.be/8kIOk9VgBb0<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-01-2021</td><td valign=top></td></table><br />