Με της ψυχής τ' αρώματα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, να είστε καλά, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κινήσαμε νωρίς, να βγούμε απ` το σκοτάδι
κι` έλεγες φως μου πως μπορείς να ζήσεις μ` ένα χάδι.
Πάνω στη πέτρα χτίσαμε, με πόνο και με δάκρυ
κι` έλεγες πως μπορείς, να ζεις δίχως αγάπη.

Βρήκαμε δυο ψηλές ιτιές, που κελαιδούν αηδόνια
κι` έλεγες πως σου φτάνουν, δυο μοναχά σεντόνια.
Βγήκαμε προς τη θάλασσα, που κατοικούν οι φάροι
κι` είπες, ο δρόμος ανοιχτός κι` η αγάπη ένα κουβάρι.

Και σου` λεγα, και σου` λεγα, πως το κερδίζουν το φιλί
σαν φτάσουνε στα ξέφωτα και δουν Ανατολή.
Είπες μακριά είναι η θάλασσα κι` έχει τρικυμία
για σε, ζωή τη χάλασα, απ` τα μικρά θρανία.

Μια ψευδαίσθηση και μόνο, ήταν η ζεστή φωλιά
φύσηξε άνεμος βοριάς και πάγωσε η καρδιά.
Μόνη ήταν, μόνη μένει, μόνη έχτιζε μια ζήση
γκρίζο ήταν το σύννεφο, που πάνω του είχε χτίσει.

Σου είπα δεν αγάπησες ποτέ, άλλον απ` τον εαυτό σου
δεν μοιράστηκες φιλί κι` έχτιζες στο εγώ σου.
Με της ψυχής τ` αρώματα, μπλέχτηκα σ` ένα σύρμα
συ δεν ξέρεις ν` αγαπάς ` κι` έμεινα πάντα θύμα.

16-3-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-03-2021