Δεν χάνονται τα πάθη

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Φυσάει αέρας έρωτα στην αετοφωλιά μέσα από τις θύμησες, να μου είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Για τα φτερά του έρωτα, απόψε σου μιλώ
τα βράδια τ` αξημέρωτα, που` λεγες σ` αγαπώ.
Φιλί, φιλί, κορμί, κορμί, μια ελεγεία για βιολιά
της νιότης μας μαλάματα, τα παθιασμένα τα φιλιά.

Σαν σε κρατούσα σαν μωρό, να σε χαιδεύει η αγάπη
άκου κι` απόψε σου μιλώ, δεν χάνονται τα πάθη.
Θυμάσαι κείνο τ` όνειρο, το πλοίο στο μουράγιο
θυμάσαι κείνο το φιλί, του πάθους το τρισάγιο.

Τ` άρωμα το γιασεμάκι, το` χω φυλάξει φως μου
μικρά της νιότης τα πουλιά, η ομορφιά του κόσμου.
Σαν είχες κόκκινα μαλλιά, της παπαρούνας χρώμα
κι` ήταν τα βράδια μας φιλιά, σε ροδαμάκι στρώμα .

Θυμάσαι τότε αγάπη μου, το πρώτο μας ταξίδι
μου μίλαγες και κόλλαγες, πάνω μου σαν το στρείδι.
Για τα φτερά του έρωτα, απόψε θα σου γράψω
και μια φωτογραφία σου, που είχα, θα την ψάξω.

Μαζί με τ` άλλα γράμματα, να` χει το άρωμα σου
τότε που μάζευα τ` άστρα, τα` βαζα στα μαλλιά σου.
Σου μιλώ για χίλια πάθη, με φουστάνι κρεμεζί
σου μιλώ για όλα τα λάθη, να θυμάσαι? τα` χα εσύ.

Διαβήκαν χρόνοι στεναγμού, φύγαν πόσα τρένα
άκου, απόψε σου μιλώ, για κείνα τα γραμμένα.
Που σημαδεύουν τη καρδιά, χαράζουνε τα σώματα
ωδής, τα γλυκά βιολιά και τριανταφυλλένια αρώματα.

Άκου, απόψε σου μιλώ, σε μια παλιά φωτογραφία
του έρωτα, που λεν θεό και σημαδεύει τη λατρεία.
Εκείνη που είχαμε παλιά, μες στα ζεστά σκεπάσματα
και μου` λεγες αγάπη μου, το σ` αγαπώ με κλάματα.

17-3-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2021