Μονόλογοι. Μέλι Έσταζεσ

Δημιουργός: φραγκοσυριανος, Βαγγέλης Βουτσίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΜΈΛΙ ΈΣΤΑΖΕΣ

Εκεί που πήγες μακριά
πάντα καλά να είσαι
κι ας ξέχασες μια αγάπη
που σου 'δινε πολύ χαρά
σου έπινε το δάκρυ.
Θυμάμαι κείνο το κενό
που είχε η ψυχή σου
πόνο πίκρα και σπαραγμό
έδερνε την ζωή σου.
Να αναπνεύσεις δεν μπορείς
μου έλεγες θλιμμένα
κι όλα ότι τα συγχωρείς
κι αυτό χάρη σε μένα.
Θυμάμαι που μου έταζες
πάντα θα μ' αγαπάς
και όλη μέλι έσταζες
κι ότι αλλού δεν πας.
Μα όσο περνούσε ο καιρός
χανόταν και ο πόνος
και στη ψυχή μου χαλασμός
παντέρημος και μόνος.
Σαν συννεφάκι έφυγες
που παίρνει το αγέρι
έφυγες και με έσβησες
για πάντα από ταίρι.
Δίχως να πεις μήτε να γεια
έπαψα πια να σ' αγαπώ
δίχως μια κρύα αγκαλιά
έτσι για ευχαριστώ.
Μα δεν πειράζει Άγγελε μου
είμαι συνηθισμένος
αγάπη πάντα να κερνώ
και να 'μαι πικραμένος.
Ίσως γιατί να δίνομαι
ολόψυχα με πάθος
και στεναγμό να ντύνομαι
στη θλίψη και βάθος.
Παρ' όλα αυτά δεν σε μισώ
θέλω να μου προσέχεις
τον όμορφο σου εαυτό
θεού χαρά να έχεις.
Κράτα εκείνο το μικρό
που το 'χεις στο βιβλίο
κείνο το τριαντάφυλλο
και ξέχνα κάθε κρύο.
Κι ότι κι αν πάθεις στη ζωή
ξέρεις που θα χτυπήσεις
η πόρτα θα' ναι ανοιχτή
να σε καλωσορίσει
δίχως μια λέξη να σου πει
δίχως να σε ρωτήσει.
Θέλει μεγάλο κουράγιο
για να συγχωρήσεις κάποιον
τόσο μεγάλο που πρέπει
να πνίξεις όλους
τους εγωισμούς σου
και τις αποτυχίες του άλλου
να τις κάνεις δικούς σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-03-2021