Μείνε εκεί

Δημιουργός: Ουτοπία, Πόλυ

Της θύμησης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένας θλιμμένος ποιητής του φεγγαριού θυμάται
την ομορφιά σαν τ' όνειρο τη νύχτα ασημώνει
τα άνθη που μεγάλωσαν στ' αντικριστό μπαλκόνι
χαϊδεύει με τη σκέψη του σαν η καρδιά κοιμάται.

Λύπης παλμούς στα στήθη του κάθε αγάπη κλείνει
-χαρά ας είχε ο καημός τον πόνο να μερώνει-
παραμιλά σαν η βροχή το πρόσωπο πληγώνει,
με νότες φθινοπωρινές κάθε τραγούδι ντύνει.

Η πόρτα της ελπίδας του ερμητικά κλειστή
το βλέμμα στρέφει και ρωτά μ' απορημένα μάτια
-γιατί ζωή μου θέλησες να γίνομαι κομμάτια
κι αντί φωνή μου χάρισες την άπλετη σιωπή;

Χνάρια αφήνουν οι σκιές, χλωμός και κουρασμένος
σταυρώνει με τις λέξεις του της μοίρας το τεφτέρι
στα γόνατα το ακουμπά με τρέμουλο στο χέρι
υπογραφή παντοτινή μόνος- καταραμένος.

Μάταια ψάχνω για να βρώ το μυστικό κλειδί
να ξεκλειδώσω την ψυχή, να δω πως συλλογάται
στο νου ακτίνα να γενώ ήλιο να μη φοβάται
στο φως να τον καλοδεχτώ που μένουν οι πολλοί.

Όχι ακριβέ μου, άξια δεν είμαι, στην τιμή μου
κι αν σε καλώ μη με ακούς νεκρή είμαι κι εγώ
σε έναν κόσμο ψεύτικο γράφω, "σεμνολογώ"
από ανάγκη πούλησα την ίδια την ψυχή μου.

Μείνε εκεί, στη θλίψη σου, ας σέρνεσαι ρωτώντας
αν 'ρθεις εδώ η αλήθεια σου δε θα 'χει απολαβή
μαχαίρια θα σου μπήξουνε στην πλάτη ποιητή
μ' αγάπη ακουμπώντας σε, γλυκά χαμογελώντας.


Πόλυ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-04-2021