Πεσιμισμός

Δημιουργός: Ουτοπία, Πόλυ

Τις αναμνήσεις κι αν πετάω μακριά τον εαυτό μου μοναχά θαρρώ ξορκίζω σαν το χαρτί τον τσαλακώνω στη γροθιά που μέσα γράφει αχ, ψυχή μου δε σ' ορίζω..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στα ακροδάχτυλα κυλούνε οι σταγόνες
γδέρνει το τζάμι η ακατάπαυστη βροχή
σκόρπιες σα φύλλα οι κενόδοξες εικόνες
δεν έχει τέλος η ανέχεια, μόνο αρχή.

Ρίζωσε τούτη η κατάρα στην ψυχή μου
λες και δε βρήκε άλλο μέρος να κρυφτεί
απ' τα πρώτα βήματα, απ' τη γέννησή μου
με κυνηγά σαν ένας δαίμονας στη γη.

Πόσο θ' αντέξει η λογική να επιμένει
την καρδιά μου να χαϊδεύει με καρφιά
να καρτερά με ανοχή, να αρρωσταίνει
και να βουλιάζει ολοένα πιο βαθιά;

Αγγίζει η σκέψη το μηδέν, την ουτοπία
γονυπετής στέκεται μπρος απ' τη ζωή
να λυπηθεί και να της κάνει ευθανασία
να μην ξυπνά μ' ένα ανώφελο γιατί.

Τούτα τα εύκολα τα «σ' αγαπώ» τα σκάρτα
θλιμμένοι ήχοι μιάς νεκρώσιμης πομπής
αφήνει ο θάνατος τα χνάρια του στη σάρκα
κι οι μαύροι άγγελοι γελούν περιχαρείς.

Στου νου μου μόνο το φευγιό εκεί αντέχω
πέρα απ' το ψέμα και τα άπειρα τα χάσματα
απ' τις χαρές κι όλα τα εγκόσμια απέχω
θαμμένη κάτω απ' της ελπίδας τα χαλάσματα.
-------------------------------------------------------
Ω! κόσμε ωραίε τη μοιραία καταστροφή σου
με φρούδα όνειρα αργά θα προσπερνάς
θα ξεπουλάς, θα αμπαρώνεις την ψυχή σου
κι αυτά που φτύνεις θα γυρνάς να ευλογάς.

Πόλυ

2006

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-04-2021