Απόγιομα

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Χριστός Ανέστη σε όλες και σε όλους. Χρόνια πολλά σε όσες και όσους φέρουν το όνομα του ανοιξιάτικου Αη-Καβαλάρη μας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βινσάντο, που γουλιάζανε, αζάπηδες πριν πέσουν,
στων περκαντιών το πλιάτσικο, ατόφιο κεχριμπάρι,
φιλέβει μας τ' απόγιομα, και τη σιωπή μινάρει,
μιας σιταρήθρας η φωνή, που τσίγγρες της αρέσουν.

Τι άλλο να γυρέψουμε; Πέρα μια κατσιλέρα,
κι εδώ, τα μάτια, τέσσερα ξεχειλισμένα τάσια...
Σε τι, μιαν ώρα σαν κι αυτή, του νου τα οπλοστάσια,
θα διαφορέβαν, άραγες, για ν' ωραΐσει η μέρα;

Της μοίρας μας τα μυστικά και τ' ουρανού τα σκέδια,
ας καρτερούν του λογισμού, στιγμές κανταριασμένες.
Με τη μελαχρινάδα σου, αχτίδες σκεδασμένες,
σαν παίζουν, είν' κατάκριμα, του πόθου, ιντερμέδια.

Κνικάτα μηλομάγουλα, χρυσαντηλιάς ρηγάτο
σαν αψηφούν, πώς γίνεται, ν’ αδιαφορούν αισθήσεις,
μοιρόγραφτες να τις περνούν, του έρωτα τις μυήσεις,
της ηδονής, τον κέραθο, να πίνουν, τον μοσχάτο;

Στόμα ριγοτρεμάμενο, πεμπιό, μοσκιάς ανθύλλιο,
που καρτερεί τις μέλισσες, να βγουν να το τρυγήσουν,
στα χείλια μου, πώς θ' αρνηθεί, να το καταβροχθίσουν,
πώς, μ’ έγνοιες άλλες, θ’ αμελεί, φιλιών μου το σιγίλιο;

Και σαν στο καρδιοχούλιαρο, αψύ φτάσει αγέρι,
και σμίξει κει αδερφικά, λιόπυρο με τη λόχη,
πώς θ' αρνηθεί, στο χέρι μου, μέριμνας βαλτονέρι,
το να πιαστεί, στου γλυκασμού, τ' αθέρινο το βρόχι;

Όταν γλυκό απόγιομα, μεράκια σεγοντάρει,
και δυναστέβουν τις στιγμές, του άμπαρου το χρώμα,
και κάποιο σπίντο μακρινό, του νου μας το καντάρι,
να τα ζυγιάσει δεν μπορεί, θεριά, σπαρτά σε χώμα...

Λοιπόν, άσε, το μέτρημα, το ζύγιασμα, τη στάφνη,
άδραξε τούτες τις στιγμές, που 'ναι μοσκιάς ρεγάλο,
κι έλα να γείρουμε σιμά, κάτ' απ' τη ροδοδάφνη,
στην παραζάλη έρωτα, μην ψάχνεις κάτι άλλο...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-05-2021