Bdsm

Δημιουργός: Ροδολφος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left]

Eχει γεύση σαν πάστα σοκολάτας με ξύδι.
Έχει την γλύκα του.
Όμως έχει και την πίκρα του...
Υπάρχει ένα μεγάλο ξύλινο μακρύ τραπέζι.
Στο τραπέζι αυτό κάθονται πολλοί άνθρωποι.
Άλλη τρώνε πάστα σοκολάτας, άλλοι πίνουν ξύδι, μερικοί απλά κάθονται με ένα ποτήρι νερό στο χέρι, και άλλοι τα συνδιάζουν για να επιβιώσουν.
Στο τραπέζι αυτό, όσοι πίνουν ξύδι, είναι απότομοι και με ύφος.
Μερικοί φαίνονται αρκετά πονεμένοι και "κουρασμένοι".
Εκείνοι που τρώνε παστες, είναι φιλικοί και γλυκοι άνθρωποι, με ευγένεια και μια περίεργη ζεστασιά.
Σαν το ζεστό κρασί.
Εκείνοι που πίνουν το νερό, είναι ουδέτεροι.
Περισσότερο σαν παρατηρητές.
Πίνουν νερό, ώστε να μαζέψουν εμπειρίες από τους υπόλοιπους και να καλυφθούν, ταχα μου πως δεν θα τους καταλάβουν οι υπόλοιποι.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που τα συνδιάζουν.
Τρωνε παστες, πίνουν ξύδι, και για να ξεπλύνουν την πίκρα, πίνουν και μερικές γουλιες νερό.
Και ύστερα ρίχνουν ότι ξύδι τους έχει απομείνει, πάνω στην πάστα.
Και μαθαίνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους.
Και μετά ξερνανε.
Από την πίκρα και την γλύκα.
Και αναζητούν νερό.
Όμως δεν τους αρκεί.
Διότι τι νερό είναι το ουδέτερο.
Το σκετο.
Το το κενό.
Ενώ αυτό που ψάχνουν είναι η ένταση.
Η πίκρα και η γλύκα.
Για να καλύψουν κάθε πτυχή των γευστικών τους καλύκων.
Και ίσως και από τύψεις.
Που τρώνε κάτι γλυκό.
Που έχουν την δυνατότητα να γεύονται κάτι τόσο όμορφο και γλυκό.
Και το ξύδι, τους επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Υπενθυμίζοντας τους τι αξίζουν ή τι έζησαν..
Ούτε και οι ίδιοι καταλαβαίνουν γιατί το κάνουν αυτό.
Απλά το κάνουν.
Σαν υποχρέωση στον εαυτό τους.
Και μετά ξερνανε πάνω στο τραπέζι.
Και δακρύζουν από την πίκρα και την γλύκα.
Διότι αυτό που χρειάζονται πραγματικά είναι νερό και φαγητό.
Όχι γλυκό και ξινό.
Αυτό κυλάει πλέον στις φλέβες τους.
Και καταλήγουν να κάνουν έντονους σπασμούς.
Μήπως και καταφέρουν να αποβάλουν το στομάχι τους, μήπως και καταφέρουν να ξερασουν τον εαυτό τους και τα θέλω τους.
Και οι μισοί κοιτάνε άπραγοι.
Οι άλλοι μισοί δίνουν ένα χέρι τάχα μου για να βοηθήσουν.
Και αυτοί που ξερνανε, αρχίζουν να ασπρίζουν.
Αρχίζουν να αηδιάζουν ολοένα και περισσότερο.
Έως ότου ξεσπάνε σε λυγμούς.
Και ζητάνε και άλλο.
Και άλλο ξίδι.
Και άλλη πάστα.
Και μετά αρκετό νερό.
Και ξανά από την αρχή.
Έως ότου μείνουν κενοί.
Έως ότου δεν τους απομείνει πια δύναμη να πιάσουν το κουτάλι.
Έτσι ώστε να καταφέρουν να ξεψυχήσουν πάνω στο τραπέζι.
Ξεγελώντας τον κόσμο, πως τάχα μου έγινε κατά λάθος.
Όμως τίποτα δεν συμβαίνει κατά λάθος σε αυτό το τραπέζι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-05-2021