Λευκά κρινάκια συντροφιά

Δημιουργός: αυγουστης, Αυγουστής Μαρούλης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ευνουχισμένο σπέρμα του μυαλού,
παραχωμένο στου γιαλού τις πέτρες,
πάσχισε κι άλλο μήπως βγεις.

Κοίτα, ο ήλιος σου γελά,
άκου, το κύμα τρέμει,
συνεύρεση αναζητά
πέρ΄απ΄το πριν και το μετά.

Τρικυμισμένη βάρκα του χαμού,
χωρίς σκαρμούς, χωρίς πηδάλιο,
στρίψε ξανά μήπως και βγεις.

Δες τη, μπροστά είν΄η στεριά,
μύρισε, φρέσκο χώμα,
εκεί το ταίρι σου γυρνά
και σε προσμένει ακόμα.

Δαιμονισμένο βλέμα πας παντού,
μαραζωμένο στ΄ουρανού τις στέπες,
μέριασε κάπου να κρυφτείς.

Δεν σε κρατάνε τα βουνά,
δεν σταματάς στα βράχια,
στον άνεμο σκορπίζουνε
δυο ματωμένα στάχυα.

Κι όταν στη γη θα ξαναρθούν,
στον ίδιο τόπο θα βρεθούν,
λίγο πιο ΄κει στην αμμουδιά,
λευκά κρινάκια συντροφιά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-09-2006