Ο φόβος από το πέρασμα του χρόνου

Δημιουργός: Ελάσιππος, Γιώργος Αναστασιάδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πίστευα ότι οι ομορφιές και οι χαρές είναι μόνιμες
γιατί έτσι ήθελα να είναι
ότι τα τα όμορφα ευωδιαστά τριαντάφυλλα
δε μαραίνονται ποτέ
γιατί έτσι προτιμούσα να είναι .
Ότι μετά την καταιγίδα δεν ακολουθεί άλλη μεγαλύτερη ,
ότι μετά το κλάμα και την οδύνη έρχεται πάντοτε ηρεμία.
Μάταια τα περίμενα όλα αυτά.
Αυτό που ξέρω είναι ότι όλα είναι τυχαία
και ότι το λάθος δε συγχωρείται με μια συγνώμη.
Έξω από το παράθυρο του νοσοκομείου
βλέπω μια βερικοκιά γεμάτη ώριμους καρπούς
θυμήθηκα τη βερικοκιά στο πατρικό μου σπίτι
με τα νόστιμα καθαρά βερίκοκα .
“Γκρίζες αναμνήσεις” μου είπε το δέντρο διαβάζοντας τη σκέψη μου.
Πως να δοκιμάσω τον καρπό του που σίγουρα μυρίζει ιώδιο;
Μικρά παιδιά παίζαμε στις αυλές κρυφτό
κλέβαμε ρόδια από τις αυλές ,
σύκα από τις συκιές
καρπούζια τα καλοκαίρια.
Την Πρωτομαγιά μαζεύαμε λουλούδια
κρεμούσαμε το στεφάνι στην εξώπορτα του φτωχικού μας .
Την Καθαρά Δευτέρα κάναμε αυτοσχέδιους αετούς
μ' εφημερίδες ψαρόκολλα και καλάμια στη μέση κομμένα.
Ήμασταν παιδιά μας διέκρινε αφέλεια
τώρα μας διακρίνει η λογική του μυαλού,
ο χρόνος μας κυλά σαν το νερό του ποταμού
που αργά και σταθερά κατευθύνεται προς τη μητέρα θάλασσα.
Ο νικητής χρόνος συντροφιά με το θάνατο καραδοκεί
και μας τρομάζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-06-2021