Τα χρυσά σχοινιά μιας μαριονέττας

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλή εβδομάδα φίλοι μου, χαρτάκι έχω, μολυβάκι έχω.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στις αγορές συνάχθησαν όλοι
γέμισαν τα ξάγναντα
βουλιάξανε τα διάσελα
τα λιβάδια κι` οι πλατείες
τα χαμόσπιτα του μόχθου,
κει που δεν ανθεί πια βασιλικός
στις ρούγες, στα σοκάκια,
στους μεγάλους τρανούς δρόμους
στης εκκλησιάς το προαύλιο,
πάνω από τα κυπαρίσσια,
σε τούτα δω τα μάρμαρα
που θρηνεί βουβά η ιστορία.
Στα χωριά, στις πόλεις, στα περγιάλια.
Συνάχθηκαν και προσμένουν.
Κανείς δεν μιλά,
μα νιώθεις μια ανησυχία,
μια ελπίδα να πλανάται.
Ψυχές μανταλωμένες,
ψυχές, η μία πάνω στην άλλη,
ο ένας άνθρωπος πάνω στον άλλο.
Στης πολιτείας το μαύρο φουστάνι.
Μιλιούνια, σε τέσσερις τοίχους,
χιλιάδες στο συσσίτιο του Άη Σωστη .
Στιβαγμένοι, συντεταγμένοι, αναμένουν,
αναμένουν, όπως πάντα.
Ένα σιγοψυθίρισμα απλώνεται στους κάμπους
και στο μπετόν της ύπαρξης μας.
όλοι προσμένουν, προσμένουν.
Τον άσπρο καβαλάρη, στο άσπρο του άτι
με την χρυσή πανοπλία, με τα
πορφυρένια του ρούχα,
τα κοφτερά σπαθιά του,
τ` ατσάλινα πόδια του,
τον ένα, μόνο τον ένα!
το τρανό! τον μεγάλο!
Που θα σκίσει τα σκοτάδια
της ύπαρξης μας, της ζωής μας.
Το καβαλάρη του σωσμού και του δικαίου,
του πιο θερμού χειροκροτήματος.
Ναι, θα φθάσει σήμερα, φτάνει πάντα!!
Ο ηγέτης! ο ηγέτης! ο ηγέτης!
Πάνω στο μαύρο του άλογο,
με τα μαύρα του ρούχα,
με τα πλαστικά σπαθιά του,
με τα πήλινα πόδια του.
Με τ` ανοιχτά τα χέρια, που κρατούν
μια γαλανή που κλαίει.
Δοξάστε με!
Τι κι` αν ξέρετε πως είμαι ψέμα,
ότι προσκυνώ τη δόξα και τ` αργύρια.
Τι κι` αν ξέρετε ότι δεν έχω θεό,
ότι δεν μ` έχετε ανάγκη,
δεν υπήρξα για το καλό σας
δεν υπάρχω για το καλό σας
δεν θα υπάρξω για το καλό σας.
Είμαι εντεταλμένος, κατασκευασμένος,
καβαλάρης, δίχως άλογο,
με πανοπλία μου.
Τα χρυσά σχοινιά μιας μαριονέττας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-06-2021