θερινό ηλιοστάσιο

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έχω μία αγάπη για το φως που με στοιχειώνει ...
Το φως της μέρας πού ο ήλιος μας χαρίζει .
Το τεχνητό το φως καθόλου δε μ' αγγίζει ...
Το νιώθω κάλπικο , σαν το κερί που λιώνει .

Δεν είν ο λόγος πώς φοβάμαι το σκοτάδι ...
Σ' άυλα πλάσματα ποτέ μου δεν πιστεύω .
Ούτ' ιστορίες για φαντάσματα λατρεύω ...
Είν' του μυαλού μου ανεξήγητο υφάδι.

Το  θερινό  ηλιοστάσιο  σαν φθάνει ...
με  κυριευει  μία  πικρή  μελαγχολία .
Ίσως να φταίει η  βαθιά  αμφιβολία ...
για το αόρατο του μέλλοντος σεργιάνι.

Μικραίν'η μέρα και η νύχτα μεγαλώνει ...
Φθίνει το φως και το σκοτάδι ανασαίνει .
Σβην' η ζωή κι ο κλέφτης  θάνατος μακραίνει ....
Πέφτ'η αλήθεια και το ψέμα την αλώνει.

Είναι ζωή το φως κι ο θάνατος σκοτάδι ...
κι είναι αέναη η πάλη μεταξύ τους .
Κι εμείς εφήμεροι  παλόμαστε μαζί τους ...
απ το πρωί της άφιξής μας ως το βράδυ.

Πόσο παράξενη η φύση μας στ' αλήθεια ...
Δεν έχει αρχίσει για καλά το καλοκαίρι ,
κι ο νους φυσάει της ψυχής το αγιοκέρι ...
σ' άπιαστα βότσαλα, κι ακτές με παραμύθια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-06-2021