Δεν είμαι ποητής

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της Ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πόσες φορές στο ψιθύρισα όταν μονολογούσες...
Πόσες φορές στο φώναξα όταν χειροκροτούσες...
Κουρσάρος μοναχός περιπλανώμενος και λέξεις τα σπαθιά μου...
Με αυτές χαράζω το χαρτί...
Με αυτές θα ακούσεις την καρδιά μου...
Μα είναι τόσο βαθιές οι χαρακιές που χάνονται απ' τα μάτια σου...
Γλιστρούν περίεργα από τα αυτιά σου...
Δεν Έχεις μάθει να θωρείς βαθιά...
Δεν Έχεις μάθει να ακούς ύμνους...
Για αυτό σου λέω δεν είμαι ποιητής...

Κουρσάρος είμαι και σκορπίζω τις λέξεις μου στο γαλάζιο...
Μα μονάχα στάλες αποκτώ μονάχα στάλες μ' αγγίζουν...
Δεν υπάρχουν μαργαριτάρια γιατί τα σαγήνευσες...
Τα ξεγέλασες και τα μάζεψες στις παγωμένες σου τσέπες...
Δεν υπάρχουν Κοραλία γιατί τα αφάνησες με ένα σου δάκρυ...
Και γω πες μου τι γυρεύω γιατί γυρνώ...
Για ποιον υμνώ τις σκόρπιες μου λέξεις...
Σε ποιον χαρίζω τους τρελούς στίχους μου...

Θωρώ κι αυτόν τον φάρο που μου στέλνει το φως...
Και σκάβω το σκαρί μου ανάμεσα στα σκοτεινά νερά...
Νεκρώνουν σχεδόν τα κύτταρα μου απ' την παγωνιά...
Τα χείλη μου τρέμουνε και μονολογούν...
Ορθώνονται τεράστια κύματα και με ρουφούν στον πάτο...
Τα μάτια θολά και δακρυσμένα σ' αναζητούν...
Η ύλη έτοιμη να σκορπίσει για ένα άγγιγμα σου...
Κι εσύ εξακολουθείς να με προκαλείς με το τρεμάμενο φως σου...
Μονάχα δεν μου μίλησες πότε για τους κοφτερούς σου βράχους...
Για τα τεράστια κύματα που σε κρύβουν...
Κι εγώ από μακριά σου ξανά-φωνάζω...
Δεν είμαι ποιητής μα ούτε κουρσάρος...

Άδειο είναι το σκαρί μου και φθαρμένα τα πλευρά του...
Όλα τ' αμπάρια μου κενά δίχως χρυσάφια και μαργαριτάρια...
Τα κανόνια μου βουβά στέρεψε το μπαρούτι...
Και τα κατάρτια γονάτισαν στην λύσσα του αγέρα...
Κι ας μην κούρσεψα, κι ας μην λεηλάτησα...
Γιατί δεν είχες τίποτα να λεηλατήσω, τίποτα να κουρσέψω...
Μονάχα το φως σου πρόλαβα που χανόταν τίποτε άλλο...
Τώρα το σκαρί γέρνει πληγωμένο κι ακυβέρνητο...
Λεκιάζει τα πάντα γύρω του μ' αυτό το "κόκκινο"...
Αχνίζει καυτό και κυλιέται αδύναμο στα σπλάχνα σου...
Θωρεί ψηλά ν' αρπάξει μιαν ηλιαχτίδα...
Κι ένα Αστερι να πέσει στα χέρια του χωρίς να κυλίσει...
Για να φωνάξει δυνατά...
Πως δεν είμαι ποιητής μα ούτε κουρσάρος...
Ψυχή μου...

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-09-2006