Λιγο Πριν Την Ειδομενη

Δημιουργός: ΚατεριναΘεωνα, Κατερίνα Θεωνά

Ηρθε στο μυαλό μου επειδή ο αείμνηστος Μίκης, υπερέβαλε εαυτόν (τα τελευταία χρόνια ) για το μακεδονικό , χωρις να γνωρ,ιζει ότι όλα ήταν στημένα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αρχές δεκαετίας του 80. Μεγάλη Βδομάδα. Χαζεύω από τα παράθυρα του τρένου που δασχίζει την Σερβία. Παιδί που δεν έχει συμπληρώσει ακόμα τα 19. Στο Βελιγράδι αλλάξαμε τρένο, μπορεί ν αλλάζαμε πάλι στην Θεσσαλονίκη ή θα συνεχίζαμε με το ίδιο για Αθήνα;.
Μπήκαν πολλοί, ανάμεσα τους και μια γριά. Πανύψηλη, με κατάμαυρα ρούχα, θύμιζε περισσότερο φιγούρα του Κακογιάννη. Μαζί της έχει δυο εγγονάκια, δεν πρέπει να πηγαίνουν ακόμα σχολείο. Στο διπλανό κάθισμα, μια άλλη ηλικιωμένη κυρία, που απ οτι μας έχει πει, είναι από την Πτολεμαϊδα, εργάζεται ακόμα στην Γερμανία και κατεβαίνει με τα παιδιά της για Πάσχα. Δεν άργησαν οι δύο ηλικιωμένες γυναίκες να πιάσουν μεταξύ τους την συζήτηση. Σε μια παράξενη γλώσσα , μοιάζει με σλάβικη... Θα πρέπει ναναι Σερβοκροάτικα (σκέφτηκα). Τα εγγονάκια της μαυροφορεμένης γυναίκας, έχουν αρχίσει να την τραβάνε και να την κλωτσάνε, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι λέει. Άλλη γλώσσα αυτή που μιλούσαν μεταξύ τους. Αφού αντάλλαξε ένα δυο κουβέντες στα ελληνικά με μένα και την Χριστίνα, πήρα το θάρρος να την ρωτήσω (ήξερα ότι έκανα βλακεία, αλλά πάλι τι γλώσσα ήταν αυτή). «μιλάτε γιουκοσλάβικα;» παρέλειψα βέβαια να σας πω, ότι τότε τα σκόπια ήταν ακόμα Γιουγκοσλαβία, δεν την είχαν ακόμα κομματιάσει «γιουγκοσλάβικα; με ρώτησε γελώντας, όχι κορίτσι μου, μακεδόνικα μιλάμε» Κοίταξα αμήχανη τις ράγες και προσποιήθηκα ότι γνωρίζω. Ότι γνωρίζω δηλαδή, ότι υπάρχει και τέτοια γλώσσα, ενώ μέσα μου άρχισα να αναρρωτιέμαι, πόσοι και ποιοί μιλούσαν ακόμα στις μέρες μας, αυτή την γλώσσα. Ο καιρός ήταν όμορφος και το ανοιξιάτικο αεράκι σιγά σιγά με κοίμησε. Όταν ξύπνησα είχε σκοτεινιάσει και μόνο οι δυο κυρίες ήταν ξύπνιες ακόμα. Τότε η ελληνίδα με ρώτησε «ξέρεις σε πόση ώρα φτάνουμε στα σύνορα;» Άρχισα να γελάω. «σπουδάζω στην Ρουμανία , αλλα ταξιδεύω μόνο δεύτερη φορά, τον Χειμώνα έιχα ανέβει από Βουλγαρία.., Γιατί ρωτάτε; που θέλει να κατέβει η κυρία , είπα δείχνοντας την σλάβα» «κατεβαίνει στην Γευγελή, κοντά στα σύνορα, αν έχεις ακουστά» μου είπε γελώντας. Χαμογέλασα, απ τα σύνορα πάντως Θεσσαλονίκη είμαστε σίγουρα σε μια ώρα. Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και το τρένο έκοψε ταχύτητα, κάποια φώτα άρχισαν να αχνοφαίνονται, οι γυναίκες χαιρετίστηκαν και η πανύψηλη σλάβα, πήρε απ το χέρι τα εγγονάκια της , την μικρή σακ βουαγιάζ που κουβαλούσε και κατέβηκε στον σταθμό που την περίμεναν κάτι συγγενείς. Ύστερα από λίγο, αποχαιρετήσαμε και την γιαγιά από την Πτολεμαϊδα, αφού της ευχηθήκαμε Καλό Πάσχα. Έφτασα Αθήνα Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα για μένα ήτανε σαν να είχα ανακαλύψει κάποιο νησί πρωτη φορά στον χάρτη «ξέρεις μπαμπα» είπα «υπάρχει μακεδονική γλώσσα» «και για καινούριο κου το λες» είπε γελώντας, «είχα κάνει φαντάρος στα Σέρβια της Κοζάνης, τι πιστεύεις ότι μιλούσαν οι κάτοικοι εκεί». Όσο καιρό έκατσα για τις πασχαλινές διακοπές, είχα αναλώσει τον χρόνο μου σχεδόν στο ψάξιμο... Βέβαια δεν θα σπούδαζα ιστορία...ποτέ δεν είχα κάνει στην ζωή μου τις σωστές επιλογές, γιατί να συνέβαινε τώρα. Και τα χρόνια περνούσαν... Και έγιναν τα σκόπια και άρχισαν οι διαμαρτυρίες για το όνομα κτλ κτλ βρε παιδιά, πάντα σκόπια τα έλεγα, ίσως καμιά φορά και Φυρομ. Τίποτε άλλο, σε εκείνη την μεγάλη διαδήλωση, του ενος εκατομμυρίου ανθρώπων, που είχε γινει στην Αθήνα, Ναι μεν θαύμασα την μαχητικότητα τους, όμως γελούσα μαζί τους. Όπως άκουγα συνθήματα του τύπου, «στα όπλα στα όπλα να παρουμε τα σκόπια» « η λυση ειναι μια, σύνορα με την Σερβία» και άλλα φαιδρά. Το κομμάτι του εθνικισμού είχε μείνει στην φαντασια μου, σαν σφαίρα παιδικών παιχνιδιών. Όμως δεν τα αποκάλεσα ποτέ Μακεδονία, ούτε μια φορά, ούτε σε μια συζήτηση , από τις εκατοντάδες συζητήσεις που έχω κάνει ποτέ με φίλους μου από τότε μέχρι τώρα και σας επαναλαμβάνω, ότι απεχθάνομαι τους εθνκιστές και κάθε είδους πατριδοκάπηλους. Πως είναι δυνατόν, να τα μπέρδεψε ο Μουζάλας, Ένας ανθρωπος με περγαμηνες και ανεβασμένο πολύ ψηλά τον δείκτη του ανθρωπισμού. Είναι αδύνατον να συμφωνήσω στην καθαίρεση του. Άλλο τόσο αδύνατο όμως, μου είναι να δεχτώ πως δεν έγινε τίποτα, Γιατί ένας άνθρωπος με τόσο ψηλή και υπεύθυνη θέση, το βλέπω αφύσικο να ξεχνάει.

Κ Θ 16/03/2016 ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ
⁠

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-09-2021