Το σύμπαν του νου

Δημιουργός: Skylight, Σταμάτης Βαρσάμος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάμε μια βόλτα στα σοκάκια του μυαλού μου,
σ’ αυτούς τους δρόμους που τα δρώμενα οδηγούν,
κάτι συνάψεις κεντρικές του εγκεφάλου,
που διαμορφώθηκαν στα χρόνια που περνούν.

Είναι ένα σύμπαν, (το μυαλό) μ’ άπειρα μέρη
εγώ μονάχα σε δυο-τρία θα σταθώ,
πρώτο τοπίο είναι ένα μεσημέρι,
σ’ ένα λιβάδι, πράσινο και φωτεινό.

Κάτω απ’ το πλάτανο, υπάρχει το παγκάκι,
κι ένα ρυάκι, που ηχεί αρμονικά,
είναι στο πάρκο της ψυχής, η μελωδία,
που όταν σκέφτομαι κρατάει συντροφιά.

Στη γειτονιά της ηθικής, παίζουνε μπάλα,
κάτι αθώα μα και ενήλικα παιδιά,
κι αν πέφτει κάποιο (που και που) γελάνε τ΄ άλλα
κι έτσι τα τραύματα γιατρεύονται γοργά.

Έχει κανόνες το παιχνίδι με τη μπάλα,
κι αν κάποιος κλέψει τότε γίνεται χαμός,
οι φυλακές είναι στρατόπεδα στη σκέψη,
κι εκεί σε κρίνουν, δικαστής σου, ο θυμός.

Συχνά θα πρέπει κι υπεράσπιση να βάλεις,
συνήγοροι σου το Εγώ κι ο Εαυτός,
εσύ διαλέγεις ποιος για σένα θα μιλήσει,
κι έτσι ανάλογα σε κρίνουν ευτυχώς.

Η απομόνωση μια στέρηση ευκαιρίας,
καθώς σε βάζει στο κελί της δυστυχίας,
σ’ αυτή την έρημο, με κόκκους απ’ ανάγκη,
(π' όταν φυσά), αυτοί σε γδέρνουν σα διαμάντι.

Αυτή η έρημος, μεγάλη παραλία,
που σ’ οδηγεί στη θάλασσα του νου,
εκεί ξεπλένομαι από τις αμαρτίες,
κι ας με τσούζει το “αλάτι” του μυαλού.

Είναι ωραία εκεί στη θάλασσα σα φτάνεις,
κι όσο βουτάς μες στα νερά, γεμίζεις γνώση,
πρόσεχε μόνο στα βαθιά μην ανοιχτείς,
και το ταξίδι σου απότομα τελειώσει.

Δεν έχει πάντα νηνεμία, αν ξανοίξεις,
είναι φορές που φέρνει κύματα κι αέρα,
κάποιοι που χάθηκαν, τους είπανε τρελούς,
και στην ακτή τους δε βρεθήκαν κάποια μέρα.

Μα εκεί υπάρχει το νησάκι της καρδιάς μου,
αυτό το μέρος που τη Μούσα, συναντούσα,
κι όλο ζητούσα, πάντα εκεί, να ‘ναι παρούσα,
όσο σε στίχους σα τρελός αναζητούσα.

Πάμε να φύγουμε από εδώ κι έλα στη δύση,
σ’ αυτή τη σπάνια κι υπέροχη ομορφιά,
σε ένα δάσος από έλατα στη φύση,
έλα παρέα στης σκηνής μου τη φωτιά.

Εδώ στο δάσος τ’ απολογισμού,
που τις ευθύνες πια τις τάζουμε στη δύση,
σ’ αυτό το τέλειο σημείο χωρισμού,
που καταλήγει, πάντα σε μεθύσι.

Πάρε κρασί και δες το ήλιο να μας γνέφει,
πες του κατάφερες της μέρας τα γραπτά,
κι αν όχι όλα, δες το αύριο επιστρέφει,
θα χει για σένα κι άλλο χρόνο τελικά.

Μα τώρα στάσου γιατί βγαίνουν τα αστέρια,
καθένα όνειρο κι ελπίδα στη καρδιά.
-Ξέρεις καθένα απ’ αυτά, μπορεί να γίνει ο ήλιος,
όσο δουλεύεις τόσο φτάνει πιο κοντά.

Εσύ διαλέγεις και τον ήλιο που σ΄ ορίζει,
μέσα στο σύμπαν του μυαλού ποιος κυβερνά;
Σκέψου εσύ τώρα τι σ΄ αντικατοπτρίζει;
και δες το λόγο και το τέλος* φυσικά.


*Τέλος : με την έννοια του σκοπού

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-09-2021