Το Μοναστηρι

Δημιουργός: Κωνσταντίνος Καργάκης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με φωτιά και μπαρούτι ρίξαν την Πύλη
οργισμένοι γενίτσαροι
για να μπουν στην αυλή καβαλάρηδες.
Στην γκρεμισμένη καμάρα της,
μοναχά η ρομφαία ενός αρχαγγέλου
και το σωτήριον έτος μιας αναστήλωσης
μείνανε, λείψανα δόξας παλιάς,
και οι σφαγμένοι καλόγεροι
που λευκά αναπαύονται στο σεμνό κοιμητήρι.

Φτωχό μοναστήρι που έθρεψε τις ξωμονές*
των ανταρτών στο τριμάρτυρο κλίτος του
με τις μορφές πυρπολημένων αγίων
στον ουράνιο θόλο του
από σφαγές και πολέμους.
Η Πίσσα κι η Παράδεισος, ένα,
μέσα στην κάπνα του τοίχου.
Μοναχά η αρνίσια προβιά του βαφτιστή Αη Γιάννη
και το χέρι του απόμειναν μες στ' αποκάουδα
κι απ' την Άμπελο,
οι ισχνές ασημόχρωμες φλούδες
και το ΧΕΙΡ ΑΓΓΕΛΟΥ στης εικόνας την άκρη.


Εδώ, καβαλάρηδες περάσαν οι άνεμοι,
τα μετόχια της Ιστορίας κουρσεύοντας,
και γλώσσες φωτιάς τις διφθέρες ετύλιξαν.
Ό,τι έμεινε πάνω στην πέτρα.

Όμως η φωνή του νερού στο μικρό κουτσουνάρι
δίπλα στην αυλή των πουλιών
και στον περιστεριώνα των άστρων,
στιγμή αλειτούργητη ποτέ της δεν άφηκε
και το ξύλινο σήμαντρο στο πλατάνι το γέρικο
ποτέ δε σταμάτησε να χτυπάει τις ώρες
στων αγγέλων το δείπνο.
* * *

Ταπεινά μοναστήρια του Ήλιου
με παλιά ματωμένα χρυσόβουλα,
το λόγο τον Ελληνικό
αιώνες εκράτησαν μες στην Οχτάηχο.

Εδώ, τη νύχτα της θύελλας,
κάτω απ' του θεού την ανάσα,
αρματωμένοι προγόνοι, θερία,
καταπατήσαν το θάνατο,
τον όρκο σταυρώνοντας στο ντουφέκι απάνω.



ξωμονές* οι διανυκτερεύσεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-09-2021