Μια οργιά μες στο φεγγάρι

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου το ποιηματάκι για την ψυχή, όλων μας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γιατί μιλάς ψυχή μου
μόνη μες στο σκοτάδι
σαν μόνη διδαχή μου
που σε κρατώ σημάδι.

Ψάχνεις κι` αναρωτιέσαι
σαν το παιδί γιατί
παιδεύεσαι, χτυπιέσαι
να` χεις πάντα γιορτή.

Γιατί δεν μεγαλώνεις
να ξέρεις να κρυφτείς
το κρίμα να μπαλώνεις
στα λίγα ν` αρκεστείς.

Που τρέχεις μες στα άσπρα
στις λάσπες να πατάς
να γυρεύεις κάστρα
για δίκια να ρωτάς.

Μικρός κόσμος και λυγμός
μικρών ιδανικών θυσία
της οικουμένης ο πνιγμός
ψυχή βαθιά, η ουσία.

Τι ψάχνεις έρημη, ορφανή
στης αυπνίας βράδια
να πετάξουν οι γερανοί
στου ονείρου σου λιβάδια.

Ψυχή μου τα παράθυρα
άνθρωποι τα σφαλίζουν
με τείχη και με λάφυρα
άνθρωποι, κρίμα χτίζουν.

Ψυχή μου τα χίλια γιατί
στο παιδικό σου μαξιλάρι
δεν ήτανε ποτέ στρατί
χωρίς να φέγγουν φάροι.

Μικρούλα, μόνη, μοναχή
σ` όσα γιατί απάντησες
κι` όσα έκανες προσευχή
λουλούδια τα συνάντησες.

Κήπο έχεις ακριβή μου
μια οργιά μες στο φεγγάρι
μια ανεμώνη η αμοιβή μου,
μια ριζούλα, το Γενάρη.

Γύρε γλυκά κι` αποκοιμήσου
της σωτηρίας το χαρτί
κλαδάκι δυόσμου η αμοιβή σου
στου ταξιδιού σου τη γιορτή.

Αδαμοπούλου Γεωργία
38-9-2021

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2021