Περί απάθειας, εμπάθειας και συμπάθειας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Περί απάθειας, εμπάθειας και συμπάθειας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Περί απάθειας, εμπάθειας και συμπάθειας</b><p>Δημιουργός: -Nikos-, <i>Νίκος</i><p><i> ενα βράδυ στις 5 το πρωί</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Περί απάθειας, εμπάθειας και συμπάθειας.<br />
<br />
	Στο backround  παίζει το Fuck You των Archive, κι εγώ σκέφτομαι. Θυμάμαι μάλλον, Τότε που ήμουν παιδί. Τότε που οι λέξεις δεν κρύβανε πίσω τους νοήματα, Τότε που αυτά που ένιωθα τα μαρτυρούσε το πρόσωπό μου.<br />
	Αναρωτιέμαι πόσα έχουν αλλάξει, πως τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια που ήταν συμμαθητές μου στα νήπια, μαντραχαλοποιήθηκαν – ευμορφοποιήθηκαν – μπαζοποιήθηκαν. Πώς το παιδικό χαμόγελο αντικατέστησε ένα συνοφρυωμένο βλέμμα μία παγερή ματιά, μια καθημερινότητα γεμάτη σκοτούρες. Σαν να παίζουμε άσκοπα ένα παιχνίδι χωρίς σκοπό. Σα να σφυρίζουμε ένα τραγούδι χωρίς μελωδία, σαν να παράγουμε αντιπαραγωγικό έργο. Όλα εις μάτην ; Τις πταίει  ; Μα όμοια με τους υπόλοιπους δεν έχω απαντήσεις. Απλά ρίχνω κι εγώ άθελα μου ένα κουβά νερό κι ο μύλος συνεχίζει να γυρίζει.<br />
	Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω ανθρώπους κάθε κοινωνικής, οικονομικής και πνευματικής τάξης να ταξιδεύουν σε αδιέξοδα. Παντρεμένους να διοργανώνουν όργια και να κομπάζουν για τα κατορθώματά τους δικτυακά και όχι μόνο …, νέους είκοσι χρονών να απατούν όντας απατώμενοι. <br />
	Όμως η γη δε σταματά να γυρνά, ο ήλιος κάθε πρωί είναι συνεπής. Και η ώρα έχει κάθε μέρα 60 λεπτά. (άσχετα αν καμιά φορά μας δουλεύει και νομίζουμε πως περνά άλλοτε γρήγορα κι άλλοτε αργά)<br />
	Συμπαθώ τον άνθρωπο που είμαστε μαζί ξαφνικά αδιαφορώ γίνομαι απαθής απέναντί του, χωρίζω. Ψάχνω για δικαιολογίες. Τον κατηγορώ. Γίνομαι λοιπόν εμπαθής απέναντι του. Ο χρόνος κυλά, κάποια μέρα τον θυμάμαι νοσταλγικά, νιώθω γι’ αυτόν ξανά συμπάθεια. Ένας αέναος κύκλος. Ρε μπας και το μυαλό μου με δουλεύει ;<br />
	Πώς ξέρω ότι δεν ονειρεύομαι ; Ποιος θα μου απαντήσει σοβαρά σε αυτή την αυτοαναφορά ; <br />
	Υπάρχουν αγνά συναισθήματα ; Ή όλα είναι καθαρές εξαρτήσεις , απλές προβολές  τον αναγκών που νιώθω και προβολές τους πάνω σε ένα πανί που το τιτλοφορώ συναίσθημα ; <br />
	Tέλειωσε το τραγούδι, ξεκινά το Να μ’ αγαπάς του Παύλου, σούπα είναι το τραγούδι, αλλά αρέσει σε όλους ακόμα, μεταξύ αυτών κι εγώ. Όταν ξυπνάω που κρύβονται τα όνειρα ; Σίγουρα όχι κάτω από το μαξιλάρι, έχω ψάξει δεν είναι εκεί.<br />
Οι όμορφες στιγμές που καταχωνιάζονται ; Οι παιδικές ελπίδες ; Υπάρχει ο έρωτας ; Οι τον σκαρφίστηκαν οι ποιητές ; Και πάλι υπάρχουν ποιητές ;<br />
	To τραγούδι μου πάει , μπορεί να μην είναι πέντε το πρωί, αλλά κάθε βράδυ στις 5 ξύπνιος είμαι. Είμαι κι αξύριστος … Λυπάμαι γι’ αυτό που έχασα ή επειδή δεν το έχω πλέον και μένουν ακάλυπτες οι ανάγκες μου ; Δε γαμιέται πάω για ξύρισμα…<br />
….<br />
	Πλέον παίζει το Enjoy the Silence των Depeche Mode , δακρύζω, μαλακίες γράφω τόση ώρα. Θα τα σβήσω. ΟΧΙ θα τα αφήσω…. Θα το δημοσιέυσω…<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2006</td><td valign=top></td></table><br />