Ξύλινα σκαριά

Δημιουργός: ΜΥΣΤΗΣ

Η καρδιά όταν ραγίζει, εξακολουθεί να χτυπάει όπως και πρώτα ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξύλινα σκαριά ...

Στο μέτωπό σου μιά λοξή χαραγματιά
το κουρασμένο βλέμμα σου πλανιέται ...
και το ανήσυχο σου πνευμα τυραννιέται
όπως τα ξύλινα, πανάρχαια σκαριά ...

Καθημαγμένη η ψυχή μου απ` το φευγιό
με τα φαντάσματα του χθες δειλά παλεύει ...
τις αναμνήσεις με λοστό αναμοχλεύει
κάνει απόψε προσευχή για μας τους δυό ...

Αναρωτιέμαι τις μοναχικές βραδιές
κείνες τις ώρες της αφόρητης συνήθειας ...
της ανελέητης τρομακτικής αλήθειας
πόσο αντέχουν πριν ραγίσουν οι καρδιές ...

Κοίτα με τώρα ... που στο Φως ακροβατώ
άκου το βήμα της σιωπής ... νοιώσε ποιός είμαι ...
ιεροφάντης των απλών κανόνων γίνε …
οσιομάρτυρας των όσων προσκυνώ ...

Ποιος ταρσανάς να`ταν το λίκνο μας «ραγιά»
ποιος μαραγκός μπόρεσε τάχα να ταιριάσει ...
τόσα στραβά , ιδανικά να σοφιλιάσει ...
με τόση τέχνη και περίσσια μαστοριά; ...

///

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2021