αναθύμηση

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αναθυμάμαι  ότι έχει μείνει από σένα...
από την ώρα που το μαζί έγινε χώρια.
Που σαν αδύναμα δενδριά σε ανεμοβόρια ...
διαχωριστήκαμε σε δύο από ένα.

Μου έχουν μείνει τα θλιμμένα σου τα μάτια ...
το τελευταίο σαν μου έλεγες αντίο.
Ήταν καθρέφτης στης ψυχής σου το βιβλίο ...
και μέσα διάβασα πώς ήτανε κομμάτια.

Όπως κομμάτια ήταν κι εμένα η ψυχή μου ...
όμως δεν ξέρω αν το έδειχνε η ματιά μου .
Είχα πασχίσει να πετρώσω την καρδιά μου ...
όσο με άφηνε η εύθραυστη αντοχή μου.

Ήταν  μοιραίο  κι αναπόφευκτο  το τέλος ...
Χρόνια μας έφθειραν τα πρέπει και τα όχι .
Τα διευρύναν οι καιροί κι έγιναν βρόχοι ...
ήταν αγκάθια απαλά κι έγιναν βέλος.

Αναθυμάμαι ,αναπολώ κι αναρωτιέμαι ...
αν ήταν λάθος ή σωστές οι αποφάσεις .
Μην ήταν μόνο ,κούφια λόγια και προφάσεις ...
και στήν πλοκή της αμφισβήτησης πλανιέμαι .

Μα σαν θυμάμαι των ματιών σου την εικόνα ...
αυτή την άχαρη ημέρα του αντίο ,
φρονώ πως θύτες γίναμ' εύκολα κι οι δύο ...
σε κάποιας στείρας ενοχής τον κυκεώνα .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-11-2021