Μιχάλης

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Ο τελευταίος μου παππούς (και μπαμπάς μου για τα πρώτα χρόνια της ζωής μου) έφυγε πριν από μερικές μέρες, όπως ήθελε: Όπως πάντοτε αυτόνομος και αξιοπρεπής, χωρίς αγωνία και πόνο, απαλά, ενώ κοιμόταν. Ευλογημένο φευγιό, μα μου λείπει τόσο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι εκείνες οι ανελέητες στιγμές,
που έχουν στα δόντια του θανάτου τη λεπίδα...
Εσύ το γνώριζες δυο μήνες πριν που σε είδα
ευθυτενή, πάνω απ' του χρόνου τις ρωγμές...

Είναι και όσα δεν αντέχουμε εμείς
να δούμε να 'ρχονται και ας είναι εκεί, εμπρός μας...
Ήσουν στα μάτια, στην ψυχή ο οδηγός μας,
και πόσης δύναμής και αγάπης τηρητής...

Και όταν ένιωσα πως έφυγες για εκεί,
όπως το θέλησες, στο γνώριμο κρεβάτι
όπου ξεκούραζες τα χρόνια, την αγάπη,
και όσα γέννησες με μόχθο και στοργή...

δεν είχα τρόπο ούτε σθένος να σταθώ,
όπως εσύ, με περηφάνια να αντικρίσω
όλα εκείνα τα λαμπρά που αφήνεις πίσω,
και όσα ακόμη μια ζωή θα σου χρωστώ.

Λέξεις αδέξιες μέσα σε άβυσσο σιωπής
ψάχνω ακόμη για να σε ξεπροβοδίσω,
το άγιο πρόσωπο ξανά να σου φιλήσω,
παππού, πατέρα και προπάππου μιας ζωής.

Το ξέρω... έφυγες όπως ήθελες εσύ
μα ψάχνω ακόμα τη ματιά τη λατρεμένη,
που τώρα πια ξαναχαρίζεις στην Ελένη...
Καλό ταξίδι σου... και σ' αγαπώ πολύ.

(Ευτυχής και περήφανη που είμαι εγγονή σου, σε έχουμε πάντοτε μέσα μας Μιχαλάκη μου... Μακάρι τα παιδιά μου και δισέγγονά σου, που είχαν την ευτυχία και την τιμή να σε γνωρίσουν και να σε αγαπήσουν, να σου μοιάσουν...)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2021