πεφταστέρια

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πού να πήγε η αγάπη που μας ένωνε ,
τόσα χρόνια με τα νήματα τα διάφανα....
Αδιαπέραστα τα θέλω κι αδιάφανα ,
μιάς μαγείας που θαρρούσα δεν θα τέλειωνε .

Σαν διψούσα με εξεδίψαγαν τα χείλη σου ...
Σαν φοβόμουν παντοχή 'ταν η αγκάλη σου .
Σαν σκοτείνιαζα μ' εφώτιζαν τα κάλλη σου ...
Στην ανατολή σου ζούσα και στο δείλι σου.

Ήλιο σ' έλεγα και μ' έλεγες φεγγάρι σου ...
Φως της μέρας και της νύχτας το συμπλήρωμα .
Προσμονή σε κάθε χρόνου σου το πλήρωμα ...
Το βιολί σου και μαζί και το δοξάρι σου.

Φανταζόμαστε πως θα 'τανε αιώνια...
της καρδιάς τα μυστικά και τα προστάγματα .
Δεν αντέχουν εμπειρίες και σπουδάγματα
στα απρόσμενα τα άγη τα Κυλώνεια .

Πεφταστέρια οι αγάπες  κι εξαχνώνονται ,
στις παράτυπες συνθήκες τις απρόσιτες .
Απομένουν οι ευχές οι  πολυπόθητες...
κι οι καρδιές οι στερημένες που πληγώνονται .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-11-2021