Ένα δειλινό

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλησπέρα σε όλες και σε όλους. Κάτι διαφορετικό για απόψε.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άκου τις αψηλές καρυές πως γελοχαχαρίζουν,
σαν δροσερές ανασαιμιές, της αύρας, τις αγγίζουν…
Φέρνουνε σε γειτόνισσες, που ψιλοκοσκινίζουν,
την τάξη και τα έργα μας, π’ ολημερίς βιγλίζουν,
και με κουσέλι, το κεντί, να ζυμωθούν φροντίζουν…

Τις λαμπυρίδες, θώρησε, τρεμόλαμπες που φτάνουν,
κι αξιώνουν, τ’ αβλογύρι μας, με φως τους, να γλυκάνουν.
Μου φαίνεται, οι καψερές, πως, κάπως, αμαρτάνουν,
ως θέλουν, με το χρωμερό το δείλι, να τα βάνουν…

Το σκαντζοχέρι, τήραξε, που ‘ρθε να πιει νεράκι,
και κοντοστέκει, δίγνωμο, μπρος στο βαθύ αβλάκι.
Δίψα σα σβήσει, λαίμαργα, θα γείρει στο κηπάκι…

Γρίκα, κοτσύφια, που πετούν, με φούρια και με δείλια,
καθώς η μέρα σπρώχνεται προς του γκρεμού τα χείλια…

Μέλισσες, δες, που άργεψαν, και λάμνουν να προκάνουν…

Της λιόκρισης από ψηλά, τα λάμπη αρχαρίζουν,
και τ' άστρα, συμμαζώνονται, μια τιάρα να υφάνουν…
Βίγλα πλωριά, λυκόφωτο, στης νύχτας το βαρκάκι.
Τη μέρα, την απόμαχη, την κατατρώει ζήλια,
που, για μελάνι κι έβενο, τα γρόσσια της δε φτάνουν…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-11-2021