Καρτεροσύνη

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλημέρα σε όλες και σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μαντάτο στέλνω με γλαρί, κορίτσι του καρνάγιου,
που το καντήλι, με σπερνό, ανάβεις κάποιου άγιου,
να σου ‘χει πάντα ξέχειλη, την κούπα του κουράγιου.
ως δένεις την ελπίδα σου στη σάγουλα σκαντάγιου,
και τη βολίζεις, για τα 'με, σε χείλωμα μουράγιου.

Μην γινατέβεις, τζόγια μου, που θάλασσα αφρούσα,
σε μπλάβες αμασκάλες της, με πήρε σε πλεούσα,
και τρέμεις, πως εδίκωσε, το νου μου, αναρρούσα,
με γάρμπος της, με διώμα της, με γαλιφιές, με λούσα.

Μη στοχαστείς, πως μ' άρπαξε, τρικύμια μανιασμένη,
στη ρότα μου, που ξάμωσαν, καιροί φαμακωμένοι,
και σβήστηκε η νιότη μου, στην άρμη τραφιασμένη.

Μην ξυπαστείς, πως έβαλα, πάν' από σε, μπερκέτι,
και πως το πλούτος είναι, πια, το μόνο μου σεκλέτι.

Αγκάλη, βγάλε απ' το νου, πως άλλη με ζεσταίνει.

Αν την καρτεροσύνη σου, μαρτίγου μου πελάγιου,
για φάρο έχω, θα σμιχτεί, η πολυκυματούσα,
με τη μπουνάτσα, τη βιδιά, θα ‘ναι σιγανεμένη,
κι απ'το πικρό, τ' αβάσταγο, το θλιβερό κουρμπέτι,
θε θα βρεθώ, πιο γλήγορα, στον κόρφο που γλυκαίνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-11-2021