Σκοτεινιά το Μεσημέρι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Σκοτεινιά το Μεσημέρι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Σκοτεινιά το Μεσημέρι</b><p>Δημιουργός: daponte, <i>Σταύρος</i><p><i> μετάφραση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα "Darkness at Noon"(Το Μηδέν και το Άπειρο), του βραβευμένου, Ούγγρου με εβραϊκή καταγωγή, Άρθουρ Κέσλερ.</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ο Ρουμπάσοφ αρχίνησε να καταγράφει τους στοχασμούς του το χάραμα που παρακολούθησε την εκτέλεση του Μπογκρώφ...Ο γραφικός του χαρακτήρας είχε γίνει ξανά στρωτός και πειθαρχημένος. Όταν του ‘φεραν το πρόγευμά του ήπιε μια γεμάτη γουλιά καφέ και άφησε τον υπόλοιπο να κρυώσει. Στις 11 το πρωί τον έβγαλαν για άσκηση και αναγκάστηκε να σταματήσει. Όταν βγήκε στο προαύλιο της φυλακής είδε πως είχε έναν καινούριο συνοδοιπόρο στο περπάτημα, έναν χωρικό με ξυλοπάπουτσα… Ο χωρικός στην αρχή βημάτιζε σιωπηλός...μετά καθάρισε το λαιμό του και είπε:<br />
-“Είμαι από την επαρχία D , έχετε πάει ποτέ εκεί Εντιμότατε;”<br />
Ο Ρουμπάσοφ έγνεψε αρνητικά. Η επαρχία D βρισκόταν πέρα μακριά στα ανατολικά και για την ύπαρξή της δεν είχε παρά μόνο μια ασαφή ιδέα.<br />
-“Βέβαια, είναι κάπως μακριά, φτάνει κανείς εκεί μονάχα με καμήλα. Είστε πολιτικό πρόσωπο, Εντιμότατε; ”<br />
Ο Ρουμπάσοφ το παραδέχτηκε γιατί τα ξυλοπάπουτσα του άλλου ήταν φαγωμένα και τ’ ακροδάχτυλά του ήταν εκτεθειμένα στο χιόνι. Ο λιγνεμένος λαιμός του πήγαινε πάνω-κάτω όταν μιλούσε σαν να κανοναρχούσε ψαλμωδία.<br />
-“Είμαι κι εγώ πολιτικό πρόσωπο, κοντολογίς είμαι από αυτούς που μας ονομάζουν αντιδραστικούς. Λένε πως όλους τους αντιδραστικούς πρέπει να τους στείλουν εξορία για δέκα χρόνια. Πιστεύετε ότι θα με στείλουν κι εμένα εξορία για δέκα χρόνια, Εντιμότατε;”<br />
-“Τι έχεις κάνει;” τον ρώτησε ο Ρουμπάσοφ.<br />
-“Στοχοποιήθηκα ως αντιδραστικός στον εμβολιασμό των παιδιών. Κάθε χρόνο η Κυβέρνηση μας στέλνει μια παραγγελιά. Δυο χρόνια πριν μας έστειλαν διάφορα χαρτιά να διαβάσουμε και πολλές απεικονίσεις του Υπουργικού Συμβουλίου. Πέρσι μας  στείλανε μια μπουλντόζα και οδοντόβουρτσες. Εφέτος έστειλαν μικρές γυάλινες σύριγγες και βελόνια. Ήρθε κι ένα κορίτσι με παντελόνια κι ήθελε να τρυπήσει όλα τα παιδιά μας στη σειρά. Όταν ήρθε στο δικό μου σπίτι, η γυναίκα μου κι εγώ αμπαρώσαμε την πόρτα κι έτσι φάνηκε σε όλους πόσο αντιδραστικοί είμαστε. Ύστερα όλοι στο χωριό κάψαμε τα χαρτιά και τις εικόνες και σπάσαμε την μπουλντόζα. Κι έναν μήνα μετά ήρθαν και μας πήραν.”<br />
Ο Ρουμπάσοφ κάτι μουρμούρισε και θυμήθηκε όσα είχε διαβάσει για τους ιθαγενείς της Νέας Γουϊνέας, που βρίσκονταν στο ίδιο διανοητικό επίπεδο με τούτο τον χωρικό κι όμως ζούσαν μεταξύ τους σε πλήρη κοινωνική αρμονία και είχαν αναπτύξει εκπληκτικά εξελιγμένους δημοκρατικούς θεσμούς: είχαν φτάσει στην υψηλότερη στάθμη της χαμηλότερης κοινωνικής δεξαμενής. Εμείς εδώ, ως φαίνεται, βρισκόμαστε στη χαμηλότερη στάθμη της υψηλότερης κοινωνικής δεξαμενής.<br />
Ο χωρικός πλάι του ερμήνευσε τη σιωπή του Ρουμπάσοφ ως σημάδι αποδοκιμασίας και κλείστηκε ακόμα πιο πολύ στον εαυτό του. Παραδομένος στη μοίρα του, συνέχισε να βαδίζει δίπλα στον Ρουμπάσοφ...<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-12-2021</td><td valign=top></td></table><br />