Η κάθοδος στο σκοτεινό ποτάμι.-

Δημιουργός: bobxaman, Μπάμπης Αμανατίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κατέρχομαι στο σκοτεινό ποτάμι,
η βάρκα κυλά σιωπηλή επικρατεί παγερή σιωπή ,
νεκρώσιμα κύμβαλα στο βάθος ηχούν.
παράξενο είναι όμορφη αγαλλιάζω με τη διαδρομή,

Εμπρός μου ο σκούρος όγκος
του βαρκάρη όρθιος το κουπί κρατεί
σαν χάρτινα τα τείχη πέφτουν γύρω μου
ουράνιο τόξο στον μακρινό ορίζοντα μας αναμένει.

Νόμισμα στο χέρι μου σφιχτά κρατώ,
περίεργο ,δε μου το ζήτησε ακόμη.

Προαναγγέλλει την άφιξη ανασηκώνοντας το κουπί
χύνεται γαλήνια ο ποταμός στη λιμνοθάλασσα,
χάνεται το φως ανύπαρκτες οι αισθήσεις ,
μακάβρια ηρεμία με καταβάλει.

Μοίρες που με πηγαίνετε;
Ο ποταμός κυλά γύρω μου
με οδηγεί στον προορισμό των πηγών
εκεί όπου καταλήγουν όλα.

Αλίμονο,δε συμπαθώ το αλμυρό νερό
και λίμνες στο διάβα μου δεν έχει.
Κι εγώ που κατεβαίνω στις εκβολές του σκοτεινού ποταμού
βλέπω ερωδιούς, στις όχθες με κοιτούν μειδιώντας.

“Τούτη εξιλέωση σε αξίζει
πορεύσου στο μονοπάτι του πεπρωμένου
στη θάλασσα που καταλήγουν όλα”
είπε με συριστική φωνή η μοχθηρή ασχημόγρια Άτροπος.

“Σκληρή εξιλέωση του ορίζεις”
αποκρίθηκε η συμπονετική Λάχεσις.
“Δεν έδωκα στη γέννα του κατάρα”
απολογήθηκε η όμορφη Κλωθώ.

Μοίρες που με πηγαίνετε;
Εδώ δεν έχει γέφυρες κι ο ποταμός θεριεύει
να παινευτεί θέλει στη θάλασσα.
πνίγομαι και πνίγω μαζί μου του καημούς
και τη θλίψη όλου του κόσμου.

Πορεύομαι οικειοθελώς στον υδάτινο κόσμο
της υπόστασης μου όπως άρχισα.
Αιώνια μητέρα έρχομαι.





Θυμήθηκα το πρώτο φως
ήταν η μέρα μου,έλεγαν ακαθόριστες φωνές.
Πέρασε ο καιρός κι έφτασε ο χρόνος ν' ανέβω στη σκηνή
ανυπομονούσε το κοινό στο παλκοσένικο να με δει.

Μην εκπλαγείς από τα φώτα και τις χαρούμενες φωνές
Η σκηνή ήταν δική μου,ένοιωθα την αγάπη να με περιβάλει.
Μη γελαστείς από την καλοσύνη τους, πρόσκαιρη είναι.
Η παράσταση θα συνεχίζεται κι ο ρόλος σου θα μεγαλώνει.

Πρέπει να μοχθήσεις να γελάσεις να κλάψεις
το απαιτεί ο ρόλος της ζωής στη σκηνή
είναι δύσκολος μη φοβηθείς
άλλοι κρατούν ψηλά το κεφάλι και άλλοι υποκύπτουν
φιλούν το χώμα για να κρύψουν
τα επαίσχυντα σημάδια της ήττας τους.

Η στιγμή του έργου σου ανήκει άδραξε τη μέρα.
Γιατί η παράσταση είναι μία και μοναδική,
ο χρόνος κυλά και συ κυλάς μαζί μ' αυτόν ,
θα πέσει η αυλαία και θ' απομείνεις μόνος
στη σκοτεινή σκηνή.

Ανεπιθύμητος κρίθηκα για τα Ηλύσια Πεδία,
καθ' όσον “λαθέν βιώσας” ως κοινός θνητός.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-12-2021