άτιτλο

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δυο στόμια μες στο σκοτάδι
Φωσφορίζουν και γελούν παρανοϊκά
Βγάζουν ήχους πνιχτούς γεμάτους κοροϊδία
για των ανθρώπων τη μάταιη φύτρα

Κι έρχεται ένα παιδί
Ίσαμε μια σπιθαμή είν’ το μπόι του
Τους γελά και τους γνέφει :

«δεν είστε παρά τα στόμια ενός ανύπαρκτου κακού
δεν είστε παρά η βιτρίνα ενός κόσμου φαύλου
που αιώνες τώρα μες στη σκέψη μόνο ανθίζει.»

τα στόμια μένουν ενεά `
τι μέγιστο κατόρθωμα..
επιτέλους , η φύση τους βγήκε στο φως
και τα δεσμά τους θα λυθούν
θα τρέξουν λεύτερα προς το φως
και τα πουλιά και τη γαλήνη`
πια να φυλάσσουν το σκοτάδι χρεία δεν είναι.

Μα το μικρό παιδί χαμογελά πικρά
και προσπερνά τα στόμια
με μιαν αταραξία αφύσικη
βουβό στις παρακλήσεις τους για ελευθερία`

αυτό το ξέρει πως μοίρα τους
είναι να μένουν εκεί
ακίνητα
θεματοφύλακες του ανύπαρκτου σκοταδιού.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-09-2006