ανεκπλήρωτο τάμα

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πήγε ο Στρατής στην ξενιτιά ...
από την ανέχεια του διωγμένος .
Απ' τη θεία μοίρα γελασμένος ...
και της τύχης την τυφλή ματιά.

Τάμα είχε κάνει ταπεινό...
στου χωριού του το μικρό ξωκκλήσι .
Πίσω κάποια μέρα να γυρίσει ...
κάποιονε Δεκέμβρη γιορτινό.

Άλλαξε η τύχη του ποδιά...
έγινε λευκό το μαυροκούτι.
Του'δωσε η ζωή χαρές και πλούτη ...
όμορφη γυναίκα και παιδιά ..

Τέρμινα περάσαν και καιροί ... 
τα μαλλιά του γέμισαν με χιόνια.
όμως δεν το έσβησαν τα χρόνια ...
στο μικρό ξωκκλήσι το κερί .

Κάθε που σιμώναν οι γιορτές ...
μέσα του εθέριευ' η πεθύμια..
Όμως της ζωής του τα μπρισίμια ...
ήτανε σφιχτά σα φυλακές .

Μα την τελευταία τη χρονιά ...
είπε ως εδώ ,δεν πάει άλλο .
Πήρε της ζωής του το ρεγάλο ...
για τ'ονείρου του τη γειτονιά.

Άλλες των ανθρώπων οι βουλές ...
κι άλλα ο Θεός κρυφά κελεύει.
Μάγισσα τ'ανθρώπινα μαγεύει ...
και αφήνει άσχημες ουλές.

Ένα μήνα πριν απ τις γιορτές ...
έπεσε μ'αρρώστια στο κρεβάτι .
Ήτανε της μοίρας το γινάτι ...
κι έμειναν οι στράτες σφαλιστές.

Πέθανε στα ξένα ο Στρατής ...
κι έμειν'ανεκπλήρωτο το τάμα.
Θαλπωρή δεν του 'λειψε και κλάμα ...
μόνο η αγκαλιά της πάτριας γής.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-12-2021