κι εμείς καλύτερα

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλή χρονιά με υγεία σε όλες και σε όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τότες, που ήμασταν παιδιά, πορέβαμε ακράτοι,
ίδιοι με άσπρα λούλουδα, σε ροδαριάς αγκάλη,
που καιρικά δεν τ’ άγγιζαν, ανέμων παραζάλη,
κι όλο μοσκομυρίζαμε, ωσάν αυτά, δροσάτοι.

Από ανθρώπους ξέραμε τρεις-τέσσερις μονάχα,
αληθινά, και είχαμε σ' αυτούς εμπιστοσύνη,
κόμοδοι μπαξεβάνηδες, που με μια γηθοσύνη,
φροντίζαν τα βραγόνια μας, τι χρέος το 'χαν, τάχα.

Τους άλλους τους ξαμώσαμε με δίδαχους βιβλία,
που μέσα στις σελίδες τους, στορίζαν παραμύθια,
μακρόσυρτα, παράξενα, που γίναν-μας συνήθεια,
και παιδικών ονείρων μας σταθήκαν μεταλλεία…

Πριγκήπισσες και χωρικοί, υφάντρες και βαλμάδες,
ράφτες, τελώνες, έμποροι, οι γιοι των μυλωνάδων,
φαντέσκες και αφέντισες, κορούδες βασιλιάδων,
νάνοι και θαρρετά παιδιά, μαρνέροι, ρολογάδες...

Όλων αυτών κι άλλων πολλών, μας είναι οι φιγούρες
οικείες στ’ άψε σβήσε, τι, φορές χίλιες γρικήσαμε,
για τούτες, κι ώρια χρονικά με ζέση ξεφυλλίσαμε,
γεμάτα με μποδέματα, άθλα τους και σκοτούρες.

Ωστόσο, κάπως σταδιακά, με πολυδιάβασμά μας,
ετούτη η οικείωση, ξεπέφτει, λιγοσταίνει,
και τους γνωστούς μας ήρωες, παραξενιά βαραίνει,
γίνονται κάπως πιο ψυχρρί, στο κάθ΄ αγκάλιασμά μας...

Δεν είναι πια τα χρωμερά, - που μνήμες τους μας μείναν-,
ανδρείκελα, που γέμιζαν βιβλία με εικόνες,
και παίζανε μηχανικά, μ' ανάλλαχτους κανόνες,
το ίδιο έργο, πάντοτες, και το είναι τους δίναν…

Έγιναν πλέον άνθρωποι, μπλεγμένοι σ' ιστορίες,
με σκηνικά γρετίδικα, και ρέζιγα σενάρια,
που ροβολούν, με διάθεση όχι πολύ καθάρια,
σ’ ανοίκειες λύσεις, κι ασαφείς, π' αφήνουν απορίες...

Ίσως να τον ρουμπώνουνε, τον πόθο της καρδιάς τους,
μα, μόνο, σαν, με άργητα μεγάλη, ανανοιώσουν,
ποιό είναι το αντίτιμο, που πρέπει να πληρώσουν,
για να σωθούν απ’ το γραφτό, που σκιάζει σχέδιά τους.

Και με τα τόσα που 'χουνε, της μοίρας πληρωμένα
ζητάν τριβές που σώνονται, μιαν ώρα αρχύτερα.
Κείνα τα "κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"
στο τέλος των παραμυθιών, τους μοιάζουν μολυσμένα…

Ίσως να ‘ναι υπόλογοι, της ζήσης λιθοξόοι,
αλγόριθμοι ανήλεοι, φτιαγμένοι για βιοπάλη,
που λάξεψαν τα μέσα τους, και με ψυχρήν αγκάλη,
πνίξαν τα ρόδα τους, χωρίς πολύ κουβεντολόι…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-01-2022