Πρυμνήσιο φαναράκι (παραλλαγή στο καντηλάκι)

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλησπέρα σε όλες και σε όλους. Το παρόν προέρχεται από την απόδοση της δημιουργίας μου "Καντηλάκι" σε μορφή συνήθους ρίμας, μετά την παρότρυνση μέλους, το οποίο ευχαριστώ για τη διαρκή στήριξη και την κριτική που απέδωσε αυτή την εναλλακτική μορφή.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο σύχλιο κοντοδείλινο, δροσαύρα, μας χαϊδέβει.
Ανηφοριά, το πόδι μας, το άμαθο παιδέβει.
Σε ραχοπούλα μας τραβά, οπού 'ναι εκκλησάκι,
που ‘χει συντρόφια γρανιτσιές, κι ένα κυπαρισσάκι…

Αχ, είν’, εκεί, μια χουναβιά, σιωπή που την αγριέβει,
π’ αφρόπλακες και χάλαρα, χρόνους πολλούς σοδέβει…
Κράνοι εκεί και κόρακες, δεν ψέλνει τ' αηδονάκι,
μήτε σκαθί ακούγεται, μήτε χελιδονάκι…

Μόνο καιρός που τ’ ακουμπά, το γυάλος τους κουρσέβει,
και καιρικά, που τον πουργούν τη θράψη να γοργέβει…
Των χωριανών μας, βρίσκεται, εκεί στερνό γιατάκι,
μες στη νυχτιά, μ’ αντάσηδες, αστριά και φεγγαράκι…

Ονόματα, και στάδια τους, και χρόνια τους, χωνέβει.
Φλάμπουρο είν’ η μνήμη τους που όλο αλαργέβει…
Μόν’ κάποιο χέρι στοργικό ανάβει, καντηλάκι,
καίει με μύχια προσμονή, λιβάνι, καρβουνάκι…

Κόρης εδώ, γέρου εκεί, άρνα, τριβές, μολέβει,
και τα καλά και τα κακά, που κάμαν αμνηστέβει…
Κι άφεσης είναι χρωστιμιό, τ' αφτό το καντηλάκι,
που, και σκαριών μας, θα γενεί πρυμνήσιο φαναράκι…

Μ’ αυτό, κι αν πίκρα μας γεννά, δεν μας απογοητεύει,
κι αν τούτος ο ανήφορος, κάπως μας πιλατέβει,
μη φαίνεσαι απόκαρδος, να το, το κλησιδάκι,
κι είν’ χρέος μας, να τ' άψουμε, εκειό το καντηλάκι…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-01-2022