το τιμημα

Δημιουργός: Οσελότος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

καποιες αναμνησεις δεν χανουν την λαμψη και την γευση τους.
καποιες εποχες.

απλως οσο μεγαλωνει ο ανθρωπος χανει τον αυθορμητισμο του,
παραγκωνισμενος. οπως κι ο ανθρωπος που κανει το ιδιο λαθος
συνεχεια να συνδεει την λαμψη αποκλειστικα με την σφριγηλοτητα
της σαρκας. ομως ειναι της ψυχης η ''παρανοια'' που βασταει,
την σπιρταδα και την λεπτοτητα στην κινηση.
απο την εμπειρια του θα μπορουσε να πει, ο οποιοσδηποτε.
...καλο ξημερωμα παντου.... γινεται
?



απο συντομη συνομιλια (οπως η ζωη) με εναν αγνωστο.
οικειο ''πραγμα''. να λεει καθενας το ''δικο'' του και αυτα
να δενουν μεταξυ τους. και να λειπουν τα τυπικα και τα πεσιματα.

και καταλαβαινεις πως τιποτα ''αγριο'' δεν χανεται.




(μα λυπαμαι, τα ''δικα'' εκεινου που αφηνει
σε αλλα χερια. για τα εφημερα ξεμυαλισμενος
παθη του. θα πει ποτε δεν ητανε δικα μου.
τοσο που λειψος, θρηνει τα ζωντανα παρατημενα μελη του-
κι αυτον συμπονω. ως κι αυτο εχει ενα τιμημα.)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-03-2022