Κόρακες, μακριά απ' τα περιστέρια μου

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, να είστε καλά, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τι σαπίλα θεέ μου,
τι σκόνη, τι σκουριά,
που πήγε άραγε η αλήθεια.
Πως μάτωσε η θάλασσα
πως πνίγει ο αέρας,
που χάθηκαν τα πουλιά,
που πήγε τ` άσπρο γιασεμί
και το αγριοβοτάνι,
λάσπη απλώθηκε παντού
κι` έχω αγωνία, μη λερωθεί
το άσπρο μου φουστάνι.

Και θέλω να φωνάξω,
ένα κυκλάμινο να ψάξω,
να βρω στη μουσική
μια μελωδία τόση,
μη τύχει με σκοτώσει
αυτή η άθλια εποχή.

Κι` όλο κοιτώ τα χέρια μου,
τα καθαρά μια ζήση,
που` `χουν κλαδί βασιλικό
που` χουν κλαδί αρμπαρόριζα,
που` χουν γλυκό το χάδι
σε τούτο το σκηνικό
σε τούτο δω το σύρμα,
που καταπίνει κρίνα.

Σάπιος αέρας,
ψέμα ζωή,
ματωμένα φεγγάρια.
Πέφτει στο κόσμο μια βροχή,
μα τι να καθαρίσει,
ποτάμια βουερά πολύ
κι` ανταριασμένο κύμα,
χρειάζεται τούτη η εποχή
να ξεπλυθεί το κρίμα.

Ήλιος να βγεί δοξαστικός,
για τα κουρέλια της ζωής,
ν` ανοίξουνε κρουνοί,
να βρω ζωή να ζήσω.
Τι σαπίλα θεέ μου
και το στασίδι σου, πληγή.
Τις αλυσίδες που ν` αφήσω.

Και θέλω να φωνάξω,
σταματήστε τούτη τη γη,
που γίνε όλη μια πληγή,
μια ανεμώνα να την ψάξω
να στολιστούν τα χέρια μου,
και θέλω να φωνάξω.
Κόρακες, μακριά απ`
τ` άσπρα περιστέρια μου.

19-4-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2022