Με μαύρα φουστάνια, με μαύρα τσεμπέρια

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Δεκαπενταύγουστος στην Αρχαία Μεσσήνη, να είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και προχωρούσαμε.
Σύριζα στη μάντρα που φιλοξενούσε
τα φίδια.
Μιλιούνια είχαν βγει μετά τη βροχή..
Ξυπόλυτα προχωρούσαμε.
Πάνω στα βάτα και τις κολλιτσίδες.
Να φτάσουμε, να φτάσουμε.
Ψηλά στη κορφή στο βουνό,
που είχε η Παναγιά μας, το δικό της σπίτι.
Διψασμένοι όλοι για μια ζωή καλύτερη.
Ένας ανήφορος,
με μαύρα φουστάνια, με μαύρα τσεμπέρια.
Τι θλίψη θεέ μου.
Οι μανάδες μας με τα ξεραμένα χείλη,
το αφίλητο πρόσωπο.
Που δεν το ξέραν το χάδι
που δεν το δίναν το χάδι.
Και μείναμε στερημένα να κοιτάμε τ` άστρα,
να ζητιανεύουμε μια αγκαλιά.
Και προχωρούσαμε με το ψωμί και το τυρί
στο καρρώ φακιόλι.
Να φτάσουμε στην ιτιά,
που είχε γάργαρο νερό,
να σκύψουμε, να ξεδιψάσουμε.
Όλοι, γέροι, νέοι, παιδιά, γυναίκες.
Εκείνες οι δικές μας ηρωίδες,
που και μαυροφορεμένες,
που και δίχως αγκαλιά!!
Ήταν οι μικροί θεοί μας.

7-5-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-05-2022